Βρέθηκαν, λέει, αγκαλιασμένοι. Ήταν, προφανώς, οικογένεια. Μια τελευταία αγκαλιά. Παιδί μου. Μαμά. Κανονικά θα έπρεπε η ανθρώπινη αγκαλιά να είναι πυρίμαχη. Κανονικά θα έπρεπε να δημιουργεί έναν μεταφορικό χώρο μέσα στον φυσικό, όπου καμιά δύναμη να μην μπορεί να τον σκεπάσει. Ίσως και να το έκανε. Ίσως όσοι κάηκαν αγκαλιασμένοι να έχουν με έναν τρόπο σωθεί. Και ίσως όταν συνειδητοποιείς ότι η ζωή σου τελειώνει τόσο απρόβλεπτα, τόσο ξαφνικά, τόσο από το πουθενά, ο κάθε άνθρωπος που τρέχει πανικόβλητος δίπλα σου να είναι ταυτόχρονα μάνα σου, πατέρας σου, παιδί σου κι αδελφός σου. Και αγκαλιάζεστε σαν συνεννοημένοι, εσείς οι ξένοι. Πριν τελειώσουν τα πάντα δηλώνετε ότι υπήρξατε άνθρωποι. Και ψάξατε μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο την αγκαλιά απέναντι στην κοινή όλων μοίρα, την ζεστασιά του ανθρώπινου σώματος απέναντι στην αποτρόπαια ζέστη της πυρκαγιάς, την διαύγεια του αληθινού βλέμματος του άλλου απέναντι στην ασφυξία των πυκνών καπνών. Η αγκαλιά σας είναι το αποτύπωμα της ανθρώπινης ύπαρξης. Μπαίνουμε μέσα της για να κρυφτούμε από τον τόπο του κρανίου.
Το αποτύπωμα
24-07-2018