Με αυτόν τον στίχο του Ευριπίδη απάντησε ο Αλέξανδρος ορίζοντας το εύρος μιας δολοφονίας αντιφρονούντων.
«Παίζουμε τις κουμπάρες», ασφαλώς σημαίνει «κοροϊδευόμαστε», αλλά η κουμπάρα έχει άλλη πιο σαρκική προέλευση, γι αυτό και δεν υπάρχει έκφραση «παίζουμε τους κουμπάρους». Απεναντίας ο κουμπάρος και η κουμπάρα είναι παλαιόθεν δυνητικοί εραστές και δή επί αθώου αρχικά πεδίου. Αφθονούν βέβαια οι πονηροί υπαινιγμοί που πάλι παλαιόθεν, τάραζαν τις αναλύσεις του πάνελ της κυρίας KατΚαιν, όπως αποκαλούν την Κατερίνα Καινούριου, με πρωτοψάλτη την κυρία Μάρα Μεϊμαρίδη. Αν μας διαφώτιζε ο κύριος Μπαμπινιώτης, θα ανέσκαπτε μάζες λαϊκής πονηράντζας στο λήμμα «κουμπ». Σε κάθε περίπτωση, σε χείλη πρωθυπουργού, έστω Έλληνος, η φράση παίρνει άλλο νόημα. Εϊθισται Έλλησι πρωθυπουργοίς παραληρείν.
Ο συσχετισμός της κουμπάρας με επανάληψη ελληνοτουρκικών συνομιλιών, ανησυχεί την υπουργό Αμύνης της Γαλλίας («μεσιέ λε πρεζιντάν, οι Έλλενεν μάλλον θα ξεχάσουν τα Ραφάλ και τις φρεγάτες») μετατρέπει τον Ράμα τον ψηλέκα της Σκιπερίας σε μεσάζοντα που σε λίγο θα ζητήσει ανταλλάγματα, βολεύει την Τουρκία, ειδικά την Ερτοανική, στριμώχνοντας την αντιπολίτευσή τους και οι συνομιλίες μας, είτε γίνουν στην Πόλη, είτε στην Μελβούρνη, μόλις ορκιστεί ο Μπάιντεν και βρεθεί μια συνεννόηση με την Ουάσινγκτον, θα προκληθεί ένα καβγαδάκι και θα διακοπούν. Και ο Πάιατ όταν λήξει η θητεία του μπορεί να ανελιχθεί σε αστροναύτη.
Άσε που η Γερμανία, αν συμφωνήσουμε να βρεθούμε, θα «ανακαλύψουν ψυγεία εμβολίων» που τους περισσεύουν και θα μας δοθούν ενώ πραγματικές κουμπάρες, η Άνζελα και η Ούρσουλα, θα στείλουν εντελβάις η μια στην άλλη.
Εν ολίγοις, η Ελλάς, αιωνία κουμπάρα και καλόπιστη, θα παντρέψει την Τουρκία με τον Μπάιντεν, όπως ο Τσίπρας πάντρεψε τον Ζάεφ με την Μακεδονία. Ήδη ο ρόλος της χώρας μας στον παγκόσμιο στίβο θυμίζει όλο και περισσότερο πολιτική συμπεριφορά των Παλμερικών και του Πατσιφίκου, των τότε Βουλγαρικών και των καντίποτε Κριμαϊκών.
Θέλετε μια προφητεία; 25 του μηνός οι συνομιλίες, 26 ή 27 τα σπάζουν εν ύβρεσι. Και η Γερμανία, κατάλληλα ειδοποιημένη, μαζί με τους γνωστούς αγνώστους των αοράτων διαδρομών, μας πιέζει με κάθε τρόπο να «τα βρούμε». Όλοι οι «ανεξάρτητοι» πράκτορες λένε τη γνώμη τους («δεν θα τα χαλάσουμε για λίγες οργιές βρώμικο νερό» ή το παλαιό «Η Κύπρος κείται μακράν», φράση που δεν κατεδαφίζει προτομές και ανδριάντες).
Είπαμε να ψωνίσουμε από σβέρκο, καταλήγω, αλλά μας έπρηξαν προσφέροντας απολιθωμένο δεινόσαυρο.
Και τώρα πάω να σκεπάσω το κεφάλι με μανδύα πένθους και διαλέγω μια γωνιά ήσυχη, να με λιθοβολήσουν οι υπερπατριώτες. Στην άλλη ζωή, θα επιστρέψω ως Πολυνήσιος που δεν έχουν κουμπάρες.
