Για να ομολογήσω την αμαρτία μου (στη Θεσσαλονίκη η «αποκάλυψη» στοιχείων απαιτεί μεγάλη δόση στείρας αυτοκριτικής και εξαιρετικής προσαρμογής σε ένα πολυσυλλεκτικό και επώδυνο μοντέλο) αποφάσισα να πάει χαράμι άλλο ένα ξενύχτι για να περιγράψω το πώς και το γιατί της όντως εντυπωσιακής σάγκας που οδήγησε στην ανάρρηση του Κωνσταντίνου Ζέρβα στην Δημαρχία.

Το ένα έφερε το άλλο, ώσπου περί λύχνων αφάς κατάλαβα έντρομος πως θα χρειαζόμουν αρκετές χιλιάδες λέξεις για να υπάρξει ένα σλάλομ απόψεων από το βύθιο παρελθόν έως τις πρόσφατες εξελιξεις. Γι΄αυτό και θα περιοριστώ στο πρόσφατο παρελθόν, χωρίς ιστορικές αναγωγές. Όσο για το ύφος, ας παραμείνει προσόμοιο με την γκρίνια ενός μπαγιάτη και όχι με την καταγγελία μιας σκευωρίας.

Απλώς, ας ξέρουν οι εξωτικοί, πως οι πολιτικές τάσεις που αναπτύσσονται κατά καιρούς στην πόλη, εκφράζονται συχνά από οικογένειες που φροντίζουν να μοιράζουν τα μέλη της στα κατά καιρούς ιδεολογήματα.

Τον Ταχιάο συνάντησα τρεις φορές στη ζωή μου. Σε διάστημα τριάντα περίπου ετών. Τον Ζέρβα περισσότερες, στα τελευταία δέκα χρόνια.

Του Ταχιάου του την είχανε στημένη οι φερόμενοι ως ομοϊδεάτες του. Και κλειδί στην κατανόηση του φαινομένου, είναι η βροντερή έκλειψη Παπαγεωργόπουλου από τα δρώμενα της πόλης.

Χωρισμένοι σε «ντορικούς», καραμανλικούς και άλλα μελέτια, βρέθηκαν να χάνουν τη Δημαρχία από τον Μπουτάρη, για τον οποίο θεωρούν πως δεν έπραξε έργο, παρά εκμεταλλεύτηκε τις πιστώσεις που είχε εξασφαλίσει ο «φτερωτός γιατρός» για την νέα παραλία και το Δημαρχείο. Επίσης, μεταξύ τους, αποδίδουν την ήττα Γκιουλέκα του 2010, σε μερικές κινήσεις ομοϊδεατών τους, που δεν τον στήριξαν όσο έπρεπε. Κι ο Ταχιάος ήταν ένας από αυτούς. Την άποψή τους μεταφέρω, κι όχι καμία ετυμηγορία.

Δεν είμαι δικαστής και δεν ξέρω τα εσωτερικά τους. Ξέρω πάντως πως μετά το χρίσμα από τον Μητσοτάκη, δεν είχαν κανέναν σκοπό να τον υποστηρίξουν.

Ένα το κρατούμενο.

Μετά, υπάρχει μια τελείως βαλτή και αρκετά οργανωμένη σύμπνοια μεταξύ ψηφοφόρων του Ορφανού και άλλων υποψηφίων, και η θρυλούμενη υποστήριξη του Ιβάν σε περισσότερους του ενός υποστηρικτές του.

Κάντε έναν κόπο και ερευνήστε τα προγνωστικά. Και ρίξτε μια ματιά στο πρόσφατο κύμα απαξίωσης του Ταχιάου, με τη μέθοδο των κακόβουλων διαδόσεων.

Δεύτερο το κρατούμενο και άλλο δεν έχει.

Στον Κυριάκο Μητσοτάκη προσάπτω πως έδωσε ένα χρίσμα που ουδέποτε υποστήριξε, εννοώ με τον κλασικό τρόπο που αντιλαμβάνονται οι μπαγιάτηδες. Δεν καθάρισε το έδαφος από τους μουστερήδες της δημαρχιακής εξουσίας. Δεν έστρεψε αλλού τις φιλοδοξίες τους. Μπορεί να τον πληροφόρησαν (και φάνηκε στις πρώτες αντιδράσεις των τηλεοπτικών πάνελ στο 67% του Κωνσταντίνου) πως «δικός μας είναι κι αυτός, άρα νικήσαμε και στη Θεσσαλονίκη».

Τόσο ξέρουν, τόσο λένε.

Στον Ζέρβα, προσάπτω ένα θέμα: πως σιώπησε εύγλωττα όταν μετά την συμπερίληψή του στην δυάδα της δεύτερης Κυριακής, δεν αποδοκίμασε την κατά Ταχιάου εκστρατεία. Κι αυτό δεν είναι τόσο έλασσον όσο δείχνει.

Οι μεγάλες, αναπάντεχες πλειοψηφίες, σπανίως είναι αρραγείς στην πτωχομάνα. Μόνον αυτό να κρατήσετε. Και πιάστε θέση με ποπκόρν και μπιρίτσες για να παρακολουθήσετε αποκαθηλώσεις και έτερα, κωμικοτραγικά.

Τίποτε άλλο. Το βάρος πέφτει στον Κωνσταντίνο Ζέρβα που του εύχομαι καλή συνέχεια και να μη ανακαλύψει αργά πως καλύτερα να νικούσε με 51% κι όχι με το 67%.

Οι λέξεις ΠΑΟΚ, Σύριζα και οι ομόρριζες δεν εμφανίστηκαν επίτηδες.