Παρότι δεν αισθάνομαι έτοιμος να γράψω κάτι συνολικά για την υπόθεση Novartis (ακριβώς λόγω της σοβαρότητάς της), νιώθω ωστόσο την ανάγκη να σχολιάσω μερικές «παραφυάδες» της, καθόλου αμελητέες κατά τη γνώμη μου. Για παράδειγμα, τη χθεσινή (12.2.2008) απάντηση του Γραφείου Τύπου του πρωθυπουργού στην ανακοίνωση της Μαρέβας Μητοτσοτάκη, μετά τα γκαζάκια που έσκασαν έξω από την επιχείρησή της. Η ανακοίνωση της Μ. Μητσοτάκη έλεγε βαριά πράγματα: έκανε λόγο για επιχείρηση εξόντωσής της (με πραγματικό στόχο τον Κυρ. Μητσοτάκη), οι εγκέφαλοι της οποίας βρίσκονται «στα υπόγεια του Μεγάρου Μεγάρου Μαξίμου», ενώ τα εκτελεστικά τους όργανα «κατασκευάζουν ιστορίες και εξαπολύουν συκοφαντίες και ψέματα» και «δικαιολογούν ακόμα και τρομοκρατικές ενέργειες». Η απάντηση του Γραφείου Τύπου του πρωθυπουργού είναι ένα ακόμα σκαλί πιο βαθιά στου κακού τη σκάλα: «Πέρα από τις φαντασιοπληξίες του ζεύγους Μητσοτάκη, το ενημερώνουμε πως στα υπόγεια του Μεγάρου Μαξίμου δεν έχει πια γραφείο ο συνέταιρός τους, κ. Παπασταύρου, ούτε εισέρχονται βαλίτσες Samsonite τροχήλατες πριν καταλήξουν σε κάποιο φορολογικό παράδεισο. Οι ένοικοι του υπογείου».
Γιατί το λέω αυτό; Γιατί είναι ένα πράγμα η ανάγκη λογοδοσίας και τιμωρίας των ενόχων (επείγουσα, επιτακτική, προϋπόθεση για τη λειτουργία της δημοκρατίας) και εντελώς διαφορετικό να χρησιμοποιούνται τα σκάνδαλα (παλιότερα της Siemens και τώρα της Novartis) ως πασπαρτού, ως «αποστομωτική» απάντηση σε ό,τι λέει ο αντίπαλος. Για την ακρίβεια, θα έλεγα ότι τα δύο παραπάνω δεν είναι απλώς διαφορετικά, αλλά βρίσκονται στους αντίποδες. Όσο σοβαρό κι αν είναι το σκάνδαλο Novartis και όσο διάτρητη η στάση της ΝΔ (και τα δύο ισχύουν), εκτός του ότι η ενοχή των κατηγορούμενων πρέπει να στοιχειοθετηθεί, η χρήση του με τον τρόπο που το κάνει το Μαξίμου στην ανακοίνωση (και το έχει κάνει και στο παρελθόν με τη Siemens) δεν εξυπηρετεί τίποτα άλλο (ούτε καν την ίδια την κυβέρνηση μακροπρόθεσμα), παρά μόνο τον ευτελισμό του δημόσιου λόγου και βίου.
Ξέρω ότι πολλοί θα σκεφτούν ότι αυτά είναι παρωνυχίδες, προσχήματα ή τυπολατρίες· εγώ, αντιθέτως, τα βρίσκω πολύ σοβαρά και θεωρώ ότι είναι, και αυτά, ουσία. Και ότι το να μιλάμε για αυτά είναι αναγκαίο, και αυτοτελώς αλλά και αν θέλουμε να υπάρχει λογοδοσία, συντεταγμένος πολιτικός λόγος και σύγκρουση απόψεων και επιχειρημάτων, και όχι κραυγές και ψίθυροι.