Ενίοτε η λαϊκή σοφία παπαρολογεί: όχι λοιπόν, δεν είναι τα στερνά που τιμούν τα πρώτα, είναι τα πρώτα που τιμούν τα στερνά. Κι όταν -μακάρι πάρα πολλά χρόνια αργότερα- ο Μίκης Θεοδωράκης αφήσει την τελευταία του πνοή, τα στερνά θα είναι μια υποσημείωση, η τεράστια σκιά των πρώτων θα μας σκεπάζει, θα μας καθορίζει, θα είναι στοιχείο της ταυτότητάς μας, της καλής της εκδοχής, της εκδοχής που δεν χρειάζεται περιχαρακώσεις για να αναγνωρίσει τον εαυτό της.