Ιδού κι άλλα νησία
την λύσσαν σας προσμένουσι·
πόλεις ιδού και αλίκτυπος
ξηρά κατοικημένη
απ’ έθνη αθώα.
Η κατάσταση στη χώρα μου θυμίζει το χαρίεν διάλειμμα του Τσάρου πασών των Ρωσιών, με στενούς φίλους, χρόνια πριν εκδιωχθεί, εξοριστεί και εκτελεσθεί. Και παραθέτω πως επίγνωσιν μία φωτογραφία από το άλμπουμ περισσοτέρων τεκμηρίων.
Στην περίπτωσή μας δεν έχομε τα κότσια να μαυρίσουμε το μέλλον, αλλά φαίνεται πως σώθηκαν τα διαθέσιμα στο συρτάρι. Κι αυτό το γράφω στηριζόμενος σε δύο απλά γεγονότα: οι «σπάταλοι», οι «κουφιοκεφαλάκηδες» οι αμήχανοι δραστήριοι, φαίνεται να χάνουν την πολιτική τους λάμψη, και δεν ξέρω εάν αυτό οφείλεται στο ότι η κυρία Μαρέβα λειτουργεί ως Ασπασία και όχι ως Πομπαντούρ.
Από την άλλη, κάνω έναν πρόχειρο λογαριασμό και συναξάρω: ο Μητσοτάκης είχε ένα μαξιλάρι, ικανό, με άκρα οικονομία, να βγάλει μεταβίας ασπροπρόσωπη τη χώρα, ένα δωδεκάμηνο, βαριά βαριά. Και αυτό το διάστημα, κλείνει εντός των ημερών. Η κυβέρνηση δεν το διαδίδει, επειδή πούλησε Κράτος και Σοβαρότητα με τη σέσουλα. Αρα, τι μένει;
Ανεπιφύλακτα υποστηρίζω πως μένει το «σύνδρομο του Λος Άμπελες»
Είναι ένα χωριο, Γιαννιτσά περιφέρεια, ονόματι Αμπελιές. Εντοπιόφωνο. Εάν δεν είσθε γλυκανάλατοι μπατριώται ανησυχούντες για το ήθος της Φυλής, πρόκειται για γουστόζους, καθόλου καυχησιάρηδες, κατά συνθήκη πονεμένους και αλυτρωτικούς μόνο μετά το τρίτο τσίπουρο. Εμείς το λέμε «Λος Άμπελες». Στην πλατέα λοιπόν, προ ετών, ευρέθη ο χρόνια αποθαμένος παιδικός μου φίλος Μπίλης ψάχνοντας μέρος να παρκάρει την κυπαρισσί μερτσέντες σειρά 123, που αργότερα την αγόρασα και οδηγώντας μου έκαναν σήμα φιλίας όλοι οι κατέναντι επωχούμενοι Αλβανοί. Ο Μπίλης βρίσκει θέση δίπλα σε παγκάκι όπου πατέρας μιλάει έντονα με το γιό του. Σβήνοντας την μηχανή ακούει τον πατέρα να λέει «νέμα πάραι, νέμα πάρε». Και βγαίνοντας να κλειδώσει, ο πατέρας αντιλαμβάνεται πως ο Μπίλης είναι Γκρκτσκη και διορθώνει: «Ντεν έκει λεφτά»
Όταν λοιπόν δεν έχει λεφτά και η κυβέρνηση μουρμουράει «νέμα πάραι» έχει την εντύπωση πως ασκεί «αληθοφάνεια δια της μετωνυμίας», δηλαδή μας λέει την αλήθεια, απευθυνόμενη σε κουμανοπετσενέγους. Άντε να κρατήσει κι αυτό έως τον Σεπτέμβριο. Μετά;
Μαγικές επικλήσεις, βιαστικες διακοπές, πυραμίδα αξιών από χώμα
Όλα αυτά θα ήταν λησμονητέα. Κι άλλες στιγμές υπήρχε απενταρία και το μεγάλο κοινό την ανακρατούσε φιλικά, επειδή προείχε μια αίσθηση κοινότητας. Αλλά ο Μητσοτάκης που αποφάσισε να κυβερνήσει «αληθεύοντας» τον δικό του καλβινισμό, δεν θα την βγάλει καθαρή, κι ας έχει έναν Σύριζα από τα Lidl. Κατά τη γνώμη μου, έχασε τον μπούσουλα. Της Ελλάδας η μόνη ξέρα που διασώζει κολυμβητές στο πέλαγος, αποτελείται από ένα πανάκριβο Δημόσιο, υπερβολικά άσχετους «διοικούντες» παρά την προσωπική αυτοτέλεια εκάστου, και σχηματίζει ένα πλήθος αχρηστευμένων στελεχών, επειδή έπραξαν ή είπαν ή υπαινίχθηκαν μια μαλακία ολίγων αστέρων. Ό,τι κι αν κάμει, μια Σαμαρική προφητεία τον απειλεί, ένα «μανή, θεκέλ φάρες», ένα «Μάρπου» που αυτός ερμηνεύει ως «ου φροντίς Ιπποκλείδη».
Από τομές, όλα καλά;
To κλειδί της ανημπόριας Μητσοτάκη είναι πως είναι ψυχολογικά ανέτοιμος για τομές. Για την ώρα, ισχύει το πρώτο και μόνο μου ρητό για την διακυβέρνησή του: μισές δουλειές. Αν θεώρησε πουλαίν τον ανηψιό, ατύχησε. Οι ελπίδες στις οποίες στηρίχτηκε, Σκέρτσος, Διακόπουλος, κινδυνεύουν μόλις τους ξεφύγει μια κουβέντα που οι κολλητοί του θεωρούν «ατυχή». Κινδυνεύει κι ο ίδιος να μείνει με Μηταράκηδες και Θεοχάρηδες. Δεν είναι σόι να θεωρείς «κολλητούς» αυτούς που είναι «δικοί σου» κι ας κολλάνε μπρίκια. Ο πρωθυπουργός θα έπρεπε να σουτάρει όποιον αγανάκτησε με τον Διακόπουλο.
Βάλε μάσκα, μασκάρισε τον πόνο σου
Γιατί τα γράφω αυτά; Για την πανδημία που άγεται και φέρεται, πράγμα λογικό διότι οι γιατροί που κυβερνάνε δεν είναι καν ανθύπες, ή οπλαρχηγοί, αλλά οραματικοί Τσιόδρες και χωμένοι στις κλινικές τους επιστήμονες.
Παιδεία, ήτοι παιδεμός υπερ της άγονης γονικότητας και της συνδικάλας πολλών αστέρων
Για την Παιδεία, απορώ: υπάρχει ένα πρόβλημα χώρων, εμβαδών και αριθμού μαθητών. Για αυτά, η Κεραμέως δεν ρωτάει έναν εργολάβο ή διακινητή περιπτέρων εκθέσεων ή έναν οργανωτή κρητικού γάμου που βρίσκει τρόπο να χωράει χίλιους βρακοφόρους σε ένα μπουκάλι αλόης, αλλά ρωτάει συνδικάλες εκπαιδευτικούς που θα βγάζουν μια ζωή ξεχειλωμένα νούμερα. Δεν ξέρουν το σπαστό κάθισμα κατάλληλο για ένα άτομο; Πόση ώρα θέλει να μοντάρουν έναν σωλήνα δώδεκα μέτρων 3/4 της ίντσας και να προσθέσουν τα δέκα μουσλούκια με ένα αυλακάκι για να πλένονται τα παιδιά; Είκοσι θέματα μπορώ να βρώ, που κολλάνε στις θρυλικές «διαδικασίες».
Αύριο όλα θα είναι απένταρα
Αλλά με πλήρεις «διαδικασίες» φάγασι τόσες μερίδες φαγητό για πέταμα στα χρόνια της μετοικεσίας των Ανατολικών. Παντού υπάρχουν διαδικασίες «και γαημώ» προκειμένου να πληρώνονται οι νέοι συνοδοιπόροι, ώστε μετά την πρώτη εξάμηνη πρόσληψη, να γίνουν εξάρτημα των βραδινών ειδήσεων, διεκδικώντας μονιμοποίηση.
Με τους διπλανούς, τι ένεται;
Η πολεμική, αλλά όχι πολεμοχαρής ατμόσφαιρα, που θα μπορούσε εν μέτρω να λειάνει την λαϊκή αντίδραση στις κυβερνητικές ματαιοπονίες, εντέλει ευτελίστηκε εκεί που ήταν άπαιχτοι οι Τούρκοι: στο ακατάσχετο υβρεολόγιο που τονώνει το ηθικό ενός λαού κι ενός στρατεύματος που έχασε σκελετικό υλικό και πλαδάρωσε από το κυνηγητό των Γκιουλενικών, πραγματικών και δήθεν. Τα ελληνικά ΜΜΕ, μαγεύτηκαν από τις ύβρεις πέραν του Έβρου και αναλώθηκαν στο να μας πείσουν ότι «έχουμε δίκιο» και πως «έχουμε συμμάχους» αμφότερα ακατάλληλα για ατμόσφαιρα κινητοποίησης και συνοχής του στρατεύματος.
Κι έτσι, αλώνισαν οι ακαδημαϊκοί «ειδικοί τουρκολογοι» με τις παραλλάσσουσες αντιλήψεις, ενώ οι αμερικανόφιλοι πάσχιζαν να συμπορευτούν με τις ευνοϊκές δηλώσεις Πάιατ που ήταν αναμενόμενες, ως προερχόμενες από διπλωματικό υπάλληλο που οφθαλμοφανώς έπαιρνε μισθό για να κυριαρχήσει η άποψή του στα Βαλκάνια.
Είναι τα Βαλκάνια τόσο «πασέ», μανταμσουσούδες;
Η κυβερνητική υστέρηση είχε ως σύμπτωμα την έως παχυλής άγνοιας παράβλεψη της βαλκανικής κατάστασης, με άμεση επίπτωση την παούρα που έπιασε τον Μπορίσοφ και το παίζει επαμφοτερίζων, πρώτη φορά από το 1974, δηλαδή σαρανταπέντε χρόνων ματαιοπονία. Η Βουλγαρία, κανονικά, έπρεπε να παιχτεί ως συμπαραπονούμενη σύμμαχος ενάντια στους Ζαεφικούς, από τους οποίους θα τραβήξουμε αργότερα τα πάνδεινα, ενώ η «βαρβαρότητα» όπως μας φαίνεται της Αλβανικής ποικιλιας, επειδή ακριβώς είναι ο λαός με τον οποίον φάγαμε ψωμί κι αλάτι από τα χρόνια της Άννας Κομνηνής θα έπρεπε να ερμηνεύσουμε τον Αλβανικό ισλαμισμό ως μία θελτική για εμάς «αίρεση» (σούφηδες γαρ εκ παλαιού) και τηρώντας ευσεβάστως αποστάσεις και δυσπιστία έναντι των Ιταλών, το πολύ να τραγουδάμε παρέα το «άντραμου πάει» και μπόλικους στροβιλιστούς χορούς των Λευκανών και του τακουνιού της χερσονήσου τους.
Τελειώνω
Όσο για τη Γερμανία, σιγή ασυρμάτου, παρακαλώ. Αν νομίζουμε πως τα κράτη αγαπιούνται και μισούνται επειδή μετατρέπονται σε «οικογένεια γαμιόμαστε» κάποιος κάνει λάθος. Αν κάποιος προτιμάει τον Κοτζιά από τον Δένδια, δικαίωμά του. Αλλά δεν ζούμε στα χρόνια του Ντισραέλι.
Και πραγματικά θα ήθελα να ακούσω έναν δημεγερτικό λόγο, εκατό λέξεων προς όλους τους κατοίκους της Ελλάδας, από τον δικό μας πρωθυπουργό, πλαισιωμένο από εκπροσώπους όλων των κομμάτων. Δε βαρεθήκατε να ακούτε τον Ερτοάν καθημερινώς; Χωρίς να εννοώ διάλογο, δεν νοικιάζετε κανέναν ελληνόφωνο, να γελάσει κανένας πικραμένος;
Δεν είναι ώρα για «τσαταλίνα-ματαλίνα». Είδατε τι έπαθε ο Τσάρος στη φωτογραφία. Ένα γέω-βαγγέο, χίλια χρόνια προτιμότερο.
Έχω κι άλλα, μα λέω φτάνει.
