Πέρασα πριν λίγο δίπλα από δυο νεαρούς που ο ένας διηγιόταν στον άλλον ξεκαρδισμένος στα γέλια το περιστατικό με την φωτοβολίδα που καρφώθηκε χθες στο πόδι μιας γυναίκας η οποία τραυματίστηκε σοβαρά. Δεν έλεγε κάτι προσβλητικό για την γυναίκα, απλώς διηγιόταν την σκηνή σαν να ήταν αστεία, ενώ ο ακροατής του φαινόταν κάπως σοκαρισμένος. Στην αρχή θύμωσα, είχα μια δασκαλίστικη παρόρμηση να τους πω ότι αυτό δεν είναι αστείο, ότι θα έπρεπε να ντρέπονται που γελάνε. Πριν το κάνω όμως σκέφτηκα πως το γέλιο είναι ένας τρόπος να ξορκίσεις την φρίκη αυτής της πολύ σκληρής βίαιης σκηνής. Και όχι μόνο τη φρίκη της σκηνής, αλλά και την βαριά, αβάσταχτη αίσθηση της ήττας μιας ολόκληρης κοινωνίας. Το γέλιο είναι φάρμακο για την ψυχή και γι’ αυτό πρέπει να είναι ελεύθερο και αλογόκριτο, ειδικά στον όχι-δημόσιο λόγο. Το γέλιο είναι όπλο, ένα από αυτά που μας απέμειναν.

Όπως είπε κι ο Μπακούνιν, «η φαντασία θα καταστρέψει τη δύναμη και ένα γέλιο θα σας θάψει».