Η γυναίκα του ηρωικού δύτη

Κάθε μέρα

Πριν φύγει για τη δουλειά

Λέγαμε πως τον αγαπάω και πως μ’ αγαπάει.

Το μεσημέρι

Ανταλλάσσαμε μηνύματα

Αν έφαγε και αν έφαγα.

Το  βράδυ

Όταν γύριζε σπίτι

Τον ρωτούσα πώς είναι.

Ο Σαμάν είπε κάποτε

Πως ποτέ δεν ξέρουμε

Πότε θα πεθάνουμε.

Μας ξεπερνάει αυτό

Κι έτσι πρέπει να αγαπάμε την κάθε μέρα.

Αν με ρωτάτε αν λυπάμαι

Είναι σα να είμαι ζωντανή νεκρή.

Αλλά με την  περηφάνεια

Κοιτάζω να πνίγω τη θλίψη μου.

Τον ύμνησαν σαν ήρωα

Γι’ αυτό που ήταν

Του άρεσε να βοηθάει τους άλλους

Να προσφέρεται  εθελοντής

Και να πραγματοποιεί  όσα  αναλάμβανε.

Έτσι ζητάω της περηφάνειας τη βοήθεια

Για ν’ αντιμετωπίσω τη θλίψη μου.

 Ο πατέρας του

 Είμαι πολύ περήφανος.

Μα και πολύ λυπημένος

Που έχασα τον αγαπημένο μου γιό.

Αναπαύσου εν ειρήνη

Ησύχασε

Ο μπαμπάς σου σε αγαπάει.