Αυτές τις μέρες με την αμφισβήτηση θαλασσίων συνόρων, ορίων κλπ. από την Τουρκία, αξίζει να θυμηθούμε μια από τις πολλές κορυφαίες στιγμές του νεαρού (τότε) πρωθυπουργού της Ελλάδας, πριν από σχεδόν πέντε χρόνια:

Πιστεύω ότι η απορία του Αλέξη Τσίπρα ήταν γνήσια (κι ας εκφράζεται με έναν θεατρικό τρόπο που προσπαθεί να μας πείσει για τη μαγκιά του ανδρός). Για έναν κνίτη, τα σύνορα είναι κάτι στερεό, και όχι υγρό ή αέριο. Έχουν γραμμές, συρματοπλέγματα, σακιά με άμμο, άρματα μάχης, οχήματα, φαντάρους, όπλα, πινακίδες, σημαίες, και πιθανώς κι ένα Checkpoint Charlie. Έτσι άλλωστε εξηγείται και το πρώτo πληθυντικό, όταν διερωτάται ρητορεύων «έχει σύνορα η θάλασσα και δεν το ξέραμε;» Ποιοι είμαστε εμείς που δεν το ξέραμε; Μα, αυτός και οι συμμαθητές του στην Κομμουνιστική Νεολαία Ελλάδας.

Δεν ξέρω αν στην ΚΝΕ μιλήσανε και για θαλάσσια σύνορα σε άλλο μάθημα, και ο νεαρότερος Αλέξης είχε κάνει κοπάνα εκείνη τη μέρα (κάτι που δεν θα έκανε εντύπωση σε κανέναν). Ξέρω ότι η ΚΝΕ, το Κολλέγιο Αθηνών και το Κατηχητικό είναι οι τρεις μεγάλες σχολές που συμπληρώνουν την παιδεία των νεοελλήνων ― ενίοτε μάλιστα την αναπληρώνουν, με οικτρά αποτελέσματα. Κανένας από όσους πέρασαν από αυτές τις σχολές δεν βγήκε αλώβητος, όλοι κουβαλούσαν κάποιο κουσούρι. Οι υγιέστεροι και οι ισχυρότεροι χαρακτήρες μπορέσανε να το ξεπεράσουνε. Οι υπόλοιποι φθάσανε να γίνουν έως και Πρωθυπουργοί ή Αρχιεπίσκοποι, εκφράζοντας μια διαρκή απορία γιατί ο κόσμος δεν είναι σαν κι αυτούς.