Σκέφτομαι, αλλά σοβαρά: πώς είναι δυνατόν να πείσω, όταν προέρχομαι από μια ηλικιακή σελήνη που θα ήθελα να υποστεί μια ολική, διαρκή έκλειψη;

Τι ίχνος άφησα να χαραχτεί από τα πρώτα χρόνια μου στον πλανήτη, από τον καιρό της Κορέας έως το σημερινό τουρλουμπούκι;

Από την πολυμέρεια, το σκήνωμά μου διερράγη, πολτοποιήθηκε και έγινε αυτάρεσκη εκζήτηση. Μελετώντας τα όσα άφησαν οι πρόγονοί μου, βρίσκω πως στάθηκα ανάξιός τους. Για έναν απλό λόγο: δεν κινήθηκαν από αμετροέπεια και ξεπέρασαν το βασανιστήριο της ζωής τους.

Άρα, μη ξανατολμήσω να επινοήσω κι άλλην συμβουλευτική οιμωγή. Δε με παίρνει.

Ακόμη κι αν εισηγηθώ «σβήστε τα φώτα, σβήστε το φεγγάρι» και το αίτημα γίνει αποδεκτό.

Αυτή ήταν μια προεκλογική άσκηση συντριβής.