Πάνω που κλείνανε σαράντα χρόνια από το σεισμό της Σαλονίκης, είπα να σημειώσω κάτι. Έντεκα και δύο, σινεμά Κορωνίς, Πυρετός στο Αίμα κι έπειτα ο θρηνώδης τριγμός των πολυκατοικιών, και έβαλα λέξεις, οδοιπορικά, Μονοπήγαδο Περαία, Αγροσυκιά Αθήνα κουβαλώντας φίλους ετοιμάζοντας το ταξίδι στην Τορώνη, τα ονόματα Μουρέλος, Ίσαρης, ο αδερφός μου Γιάννης, Μαρωνίτης ε καλά, ένα ακόμη χρονικό, δεν θα συνεγγίζει τον Μαλαπάρτε και την δειλή τόλμη του Βάιου Μπαγλάνη και άλλων ξεχασμένων ω το καλοκαίρι και μια πόκα πλωτή σε κότερο καλύτερα να αφήσω τις λέξεις χουλαχούπ, οργανικός διανοούμενος και άλλες σάλτσες. Θέλω να ξεχαστώ γράφοντας. Ruit horas.