H πήλινη σόμπα (την γιγάντια εκδοχή της, στις επαύλεις της συνοικίας Εξοχών, συνήθως στο χωλ απ΄όπου φύονταν κλιμακοστάσιο, τη λέγαμε σαλαμάντρα) δεν θα ζεστάνει κανέναν αυτό το χειμώνα. Θα βόσκει νεκρή, της λείπουν εξαρτήματα και δεν υπάρχει μήτε μπρικ, μήτε καυσόξυλα. Στη χώρα μου απλώνεται ένα μαύρο σύννεφο από δημόσια ξεκατινιάσματα, ποτέ η βούβα δεν ήταν συστατικό των «εθνικών» αρχών, τώρα μοιάζει άπιαστο όνειρο. Απλώς ξορκίζουμε με βαρύν μπαμπαλισμό, έως και βαταρισμό την διάλυση που μας περιμένει. Διότι μήτε ο Ζάεφ είναι το πρόβλημα, μήτε το λιντσάρισμα στες φυλακές. Οι ορολογίες και οι ατάκες δεν κρύβουν πως είναι από δύσοσμο ζελέ. Μ’ ενοχλεί και η φράντζα που σκεπάζει το μέτωπό μου. Μα δεν έχεις φράντζα, δικέ μου. Γνώμη σου. Μήτε επιχειρήματα έχεις, αλλά δεν το κάνουμε ανατολικό ζήτημα.