Επί χρόνια, έχω λησμονήσει τις πηγές μου, καθώς έκανα το λάθος να «ενημερωθώ» για τις τάσεις της σύγχρονης ιστορικής έρευνας. Βέβαια, μοιρασμένος ανάμεσα στον φόβο ενός εγκεφαλικού και στην τρομώδη αντίδραση ενός πετσικαρισμένου χαρακτήρα, ανακαλύπτω πως υπάρχουν μελέτια ιστορικών ερωτευμένα με το δίζυγον «συνέχεια – ασυνέχεια» αλλά και μονιστές που ποθούν τη λέξη «πρόσληψη». Στα διαλείμματα των αναγνώσεών μου, γεννάω ολοένα και πιο νεόκοπες λέξεις: λαυρανθράκευση, οπισθένεια, γρούνταβλος, μιμικοππάθουλας. Τελικά, μήτε αμινοξική Ιστορία, μήτε τσαπερδοχροιακή λογοτεχνία: απλά απόπειρα να ερμηνευτεί ο Δημοκρίτειος Έρως.
Σχόλιο για την Ιστορία
07-03-2020