Ο ψηφοφόρος είναι έκθετος, πάνω απ΄ολα, στην επιχειρηματολογία ενός κόμματος. Δυστυχώς ή ευτυχώς, αν δεν είναι ήδη ορκισμένος οπαδός του, ένα κριτήριο του μένει αξιολόγησης της απόφασής του, κι αυτό είναι οι μετεκλογικές δηλώσεις των ηττημένων.
Ομολογώ, για παράδειγμα πως ο «χορός των μπιζελιών» τη νύχτα της νίκης στις Ευρωεκλογές της Νέας Δημοκρατίας, εκτελεσμένος από μέλος της οικογένειας του νικητή, μου πάγωσε το αίμα.
Παρομοίως η κρίση μου για την απόφαση της λησμονιάς που θα πάρω, την 8η Ιουλίου, θα φανεί από τις μετεκλογικές δηλώσεις νικητών και νικημένων. Εννοώ, θα ήθελα την μεγαλοψυχία της νίκης και την ομολογία, χωρις φιοριτούρες ,της ήττας.
Γιατί αυτό; Πριν από χρόνια, διαβάζοντας για το Στάλιγκραντ, είδα την σειρά ανακοινωθέντων του Γκαίμπελς προς τον γερμανικό λαό.
Ήταν ένα μάγμα προπαγανδιστικής δεινότητας, απ΄όπου απουσίαζε και η παραμικρή ένδειξη της μεγάλης ήττας. Όλα πήγαιναν ρολόι έως την παράδοση του Πάουλους. Μήτε ο εγκλωβισμός της στρατιάς, μήτε η απόπειρα του Μανστάιν να την σώσει, μήτε η κατάρρευση ενός μετώπου συμμαχικών στους Ναζί δυνάμεων, μήτε η σοβιετική ένταση, μήτε η απειλή ενός υπερΣτάλινγκραντ πάνω από τον πόλεμο που μαίνονταν, δεν σημειώθηκε, έστω για τους κατέχοντες. Και την ώρα της ήττας, οι ηττημένοι μπήκαν στη Βαλχάλα μιας απίστευτης ηθικής νίκης, που έκτοτε θα κυριαρχούσε στην Άρια συνείδηση.
Ξέρω, ξέρω τις αντιρρήσεις. Αλλα η παραδοχή της ήττας είναι για μένα κριτήριο σεβασμού και επανακτίμησης. Όταν ο ένας απαιτεί μια νίκη αυτοδυναμίας και ο άλλος αποκλείει και μία πιθανότητα στο εκατομμύριο να χάσει, ένας από τους δύο κάνει χοντρό λάθος. Ή και οι δύο. Περιμένω λοιπόν, όχι μασάλια και ανατροφοδότηση καημών, αλλά μια πένθιμη, έστω, παραδοχή, με τις αναγκαίες πολιτικές συνέπειες.
Αν δεν φτάσουμε σε αυτό το επίπεδο κατανόησης, αδικοπραγούμε και βιαιοπραγούμε.
