Δεν έχει τόση σημασία η γλώσσα που μιλάς, αλλά η γλώσσα που ακούς και η γλώσσα με την οποία σκέφτεσαι. Κάθε φορά που μπαίνω σε ένα αρχαίο η μεσαιωνικό κείμενο, στα δημώδη ή λαϊκά στιχηρά, κι εννοώ ολίγα πρώιμα ρεμπέτικα και μουρμούρικα, τον Ακρίτη και τους πουλολόγους, μανία με πιάνει να θέλω να σπάσω το αυγό των σχολικών ελληνικών, και ζηλεύω ακαταπαύστως στίχους απ΄ολούθε. Συχνά ανασύρω πέντε λέξεις εντόπικες, ολίγα των βλάχων και αρβανίτικα μετρημένα, μπόλικες τούρκικες βρισιές και όταν σκέφτομαι, τα χρησιμοποιώ. Σήμερα ξεπέρασα το όριο της ηλικίας που συγχωρέθηκε  ο παπάκος μου: εβδομήντα χρονών, παρά πενήντα μέρες. Όσο είμαι σήμερα. Δεν προλαβαίνω φυσικά να αποκτήσω ιδιόλεκτο. Αλλά γουστάρω να χρονολογώ τοιχαλάκια και όστρακα, να αποφεύγω το αττικό φως και να ονειρεύομαι πως το επ’ εμοί, ο Καβάφης ντεν πέτανε. Ζιφ! Σάλευε τώρα τα φτεράκια σου, Σφίγγα κυφή και πολύξερη. Έμπλεξες με κέρατο βερνικωμένο.