Συνηθίζεται  να αποδίδεται στην δεξιά ο χαρακτηρισμός της συντηρητικής παράταξης τόσο στην Ελλάδα όσο και διεθνώς.  Έχει όμως και η αριστερά τον δικό της συντηρητισμό, που είναι άλλου τύπου και άλλης τάξης από αυτόν της δεξιάς. Και δεν αναφέρομαι στον συντηρητισμό της κυβερνώσας «αριστεράς» η οποία ακολούθησε, όπως όλοι πια ξέρουμε, τους προκατόχους της, όχι μόνο στην πολιτική που εφαρμόζει αλλά ακόμα και στον τρόπο συγκρότησης του κράτους, στον τρόπο συνδιαλλαγής με τους θεσμούς (βλ. εκκλησία) και στον τρόπο καταστολής των όποιων αντιστάσεων έχει να αντιμετωπίσει. Όχι. Αναφέρομαι στον συντηρητισμό της εκτός κυβέρνησης αριστεράς, αυτής που φιλοδοξεί  (ή θα έπρεπε να φιλοδοξεί) να ανατρέψει την καθεστηκυία τάξη και να προασπίσει τα λαϊκά συμφέροντα.

Γιατί, συντηρητισμός είναι πρωτίστως η αδυναμία να προσαρμοστείς, να αλλάξεις, να εμπλουτιστείς. Συντηρητισμός είναι να μην μπορείς να δεις ότι απέναντι σε μια πρωτοφανή επίθεση οφείλεις να οργανώσεις μια πρωτοφανή άμυνα, ακόμα καλύτερα μια πρωτοφανή αντεπίθεση, κάτι που δεν έχει ξαναγίνει ακριβώς έτσι, κάτι  ηρωικό. Συντηρητισμός είναι να θεωρείς πως έχεις όλες τις σωστές απαντήσεις για όλα τα ερωτήματα και αν η κοινωνία δεν μπορεί να αναγνωρίσει την ορθότητα των απαντήσεών σου τόσο το χειρότερο για την κοινωνία.

Συντηρητισμός και Θάνατος, γιατί ό,τι είναι ζωντανό κινείται και αλλάζει .