Βαθέως σκέφτηκα το ζήτημα, καθώς σε κάθε μέρα της ζωής μου προκύπτει και ένα νόσημα, ευτυχώς μακριά από τα δάχτυλα για το πληκτρολόγιο. Εννοώ την δομή μιας κυβέρνησης και μιας αντιπολίτευσης, αλλά χωρίς εξεζητημένες ερμηνείες -εννοώ το ίρζι των, το αλμπενί των, την φτιάξη των, και κυρίως, τις πεποιθήσεις που οργανώνουν και σερβίρουν στους ψηφορόρους ως μυρωδάτη μπουγάτσα με άχνη.
Αφορμή κι αιτία, η αναγγελία του λοκαρίσματος της χώρας ημέρα Πέμπτη, που στόχευσε ξημερώματα Σαββάτου. Ήταν το πρώτο δυσοίωνο λάλημα καμπάνας. Είχε αποτέλεσμα να φουσκώσουν οι δρόμοι, τα μαγαζά, τα ταξίδια και η σχετική βαβούρα με σπάνιαν ένταση, ολότελα άχρηστη και επικίνδυνη. Διότι ενώ οι νεκροί αυξήθηκαν και τα κρούσματα σκαρφάλωσαν στο τριχίλιαρο, ο ιατρός και ο κυβερνήτης έκριναν πως έπρεπε να δοθούν μερικές έξτρα ώρες κατανάλωσης και δημόσιας μασκοφορίας πανελληνίως, ώστε η κρύφια στόχευση του κράτους («να γλυτάρουμε, δικέ μου, κανα παράπονο, κι αν είναι τόσο ζωντόβολα ώστε να ξεχυθούν διαρπάζοντας την αγορά, για μερικές έξτρα κηδείες, δεν θα γίνει θέμα») να θεωρηθεί μέρος του πανελληνίου εθιμικού ξεκατινιάσματος.
Παραδόξως, η στάση της Νέας Δημοκρατίας, του Σύριζα και άλλων ματαιοτήτων βλέπω να φορμάρεται τέλεια σε ένα ιδιαίτερο στερεομετρικό σχήμα, που θα κάνει πιο εποπτική την θέση μου.
Η Κυβέρνηση: μια τσαλακωμένη πυραμίδα
Θα έχετε υποστεί κι εσείς την διαφήμιση μιας γλυκαντικής μπάρας όπου πονηρεμένη υπάλληλος, η οποία είναι τελεσιδίκως γλυκατζού, κάθεται να δουλέψει στο γραφείο της, αλλά ο νούς της, μάλλον ο νωτιαίος μυελός της ποθεί μια κοινωνία χωρίς πλήκτρα και μαλακίες, οπότε τα θεωρεί όλα «σημαίες από νάιλον» και τα τσαλακώνει, τηλέφωνα υπολογιστές, διαχωριστικά γραφείων, ενώ μασουλάει το Μπουένο της ανεπιλήπτως ώσπου ρίχνει έναν τοίχο και προσφέρει στο συναδελφικό της φλέρτ ένα γλυκάκι με την θριαμβική επωδό «όχι πλέον σκοτούρες!». Άρα, η δουλειά είναι σκοτούρα, και εάν η διαφήμιση ήταν άλλης χώρας, οι συντελεστές θα πήγαιναν κάτεργο.
Ο μέσος Έλλην (εξαιρώ ελληναράδες) έχει την πεποίθηση πως είναι Νοέμβριος, άρα Πολυτεχνείο, δις άρα είναι καλά στο Καρπενήσι, τρις άρα ώσπου να μας αποζημιώσουνε θα έρθουν τα Χριστούγεννα, αφού βγήκε ο Σταϊκούρας και ανήγγειλε κάτι 800άρια (ήτοι 611άρια) και τα είπε χύμα, χωρίς να κομπιάσει, άρα η κυβέρνηση παράγει έργο. Αλλά έτυχε, μεταξύ δύο ασθενειών που ναυλώσαμε ταξί για μια (ασιατική) εκστρατεία στο κέντρο της Σαλονίκης και ο κυρ Ταξιτζής, νοσταλγούσε την αδερφή του στην Αστραλία όπου οι εργαζόμενοι δεν παίρνουν βοήθημα, αλλά οι εμποδισμένοι λογω κοροναΐού εισπράττουν 700 αυστραλί ντολάρες εβδομαδιαίως, χώρια κάτι εξτραδάκια. Πως; Δεν το ξέρατε; Αλλ΄αυτοί είναι καγκουράδες που ως συνταξιούχοι δικαιούνται μόνον ένα σπίτι αν θέλουν σύνταξη και άλλα «Νεντ Κέλλι» αγγλοσαξονικά, ενώ οι Έλληνες «δικαιούχοι» 534 μηνιαίως και πολλά σας είναι.
Η κυβέρνηση λοιπόν, μιμείται μια Ευρωπαϊκή χώρα, άρα είναι πυραμίς, πλην τσαλακωμένη κατά τις ακμές διότι έχει το χούι να γεύεται το Μπουένο της. Βάση της (τετραγωνικής) πυραμίδας είναι μία πολιτική ΜΕΘ, όπου λανσάρεται ο επικεφαλής φαμελιάρης και χουσμεκιάρης ως πάροχος αναπνευστήρων με την ελπίδα πως όλα θα καταλήγουν σε αυτόν, πράγμα αληθές, αλλά ενίοτε κενόδοξο. Για να σας το κάνω λιανά, ξαναδιαβάστε το ανεκδοτάκι με τον χωρικό που ζήτησε από τον «δίκαιο» Αριστείδη να γράψει στο όστρακο το όνομά του επειδή οφλάντισε να τον λένε δίκαιο και δίκαιο. Είναι καλή η μίμηση της οικογένειας Τρυντώ και άλλων ηγετών, αλλά ο πρωθυπουργός δεν έχει χιούμορ, είναι πληκτικός ρήτορας (όχι τόσο όσο ο Γιωργάκης «στις κάλτσες» Παπανδρέου) και δεν σκέφτηκε να μετατρέψει την μυτερή πυραμίδα σε κόλουρη, για να έχει γύρω του και ένα κηπάκι ιδεών. Φρίττω αναλογιζόμενος ποιον μικρανηψιό, ποιόν Κλεμέντζα και ποιον Τομ Χάγκεν προαλείφει ως διάδοχο. Η επιλογή του timing που επιχειρεί είναι παροιμιώδους αστοχίας. Αλλά τσαλακωμένη ξετσαλακωμένη, είναι ατεχνώς μια πυραμίδα. Άσχετο αν θα έπρεπε να αλλάξει όχι πολλούς, αλλά καμιά τετρακοσαριά στελέχη.
Η Σφαίρα Σύριζα: η θεωρία της κούφιας Γης
Μετά την πρώτη κρυάδα, η κυβέρνηση Μητσοτάκη προφανώς θα ήταν επιτυχής μόνον εάν άλλαζαν αστραπιαία οι άτεχνοι, οι υπερφιλόδοξοι και οι «ημέτεροι». Αντί γι αυτό, ο ελληνισμός ήταν απασχολημένος «με τον καημένο τον Σύριζα» που είχε έναν νέο αρχηγό σε κατατονία. Είχε αναλάβει προσωπικά την εκστρατεία τόσων εκλογών, και απέτυχε τόσο ριζικά σε όλες, ώστε ξέχασε τις φρικτές συνέπειες του μύθου «ο βασιλιάς είναι γυμνός». Ενώ τα στελέχη του σοβάρεψαν, πρότειναν λύσεις και η κεντριστική εκστρατεία τους ήθελε πότισμα, ο εμβρόντητος αρχηγός έμεινε στο μούσκιο έως το ξέσπασμα της πανδημίας. Ήταν ούτως ή άλλως αδύνατος στην αντιπολίτευση, με γενικότητες (οπότε καγκέλωνε το φρύδι) έως απειλές αυταρχικότητας (που ουδέποτε τις εννοούσε), δίνοντας την εντύπωση του «χαλβά».
Όταν τρώς τέτοιον αποθαρρό, η Ιστορία έχει την ισχύ Υπνοπαιδείας: ξεχνάς κολλητούς και φιλάρες, μετατρέπεις δυο τρεις ατακτούληδες σε ανάμνηση, αναθέτεις δύσκολα καθήκοντα στον Τσακαλώτο ώσπου να καταλάβει πως δεν έχει ηγέτη του τον Ουίλιαμ Πητ και εκμεταλλεύεσαι κάθε Φίλη και κάθε Βίτσα προσελκύοντας απογοητευμένους αριστεριστές και κεντρώα σέχτα, μη προσφέροντάς την στο Ραγκούση.
Αλλά η κούφια σφαίρα, όπου πατάει ο Τσίπρας, μόνον ηφαίστεια μπορεί να επιτρέπει. Παράδειγμα: ο Σύριζα διέθετε μυαλωμένο υπουργό Υγείας, το Ξανθό, και κακώς ο Μητσοτάκης δεν σκέφτηκε να αντικαταστήσει τον Κικίλα. Αντ΄αυτού, όταν ο Τσίπρας πρότεινε (ορθώς) κάτι πιο διακομματικό σε αυτόν τον χώρο, οι Έλληνες ράγισαν διότι είχαν κατά νου τον Πολάκη: αυτός ήταν ο Άδωνις της παράταξής του (ήταν ο δεύτερος Κρητικός, ο άλλος ήταν ο απεργός πείνας Μισελάκης) ενώ όποιοσδήποτε αυτοδιοικητικός κρητίκαρος με ικανότητες, από τον εσμό των αντιμητσοτακικών θα ήταν προτιμότερη επιλογή.
Η σφαίρα Σύριζα δεν έχει κρατήρες και η κυρία Φώφη περιμένει την απορρόφησή της από τον δικομματισμό, τώρα που η Πανδημία στέλνει τις εκλογές μετά τα εμβόλια.