Από τα 8731 κείμενα που υπάρχουν στο πιο χρηστικό από τα αρχεία μου(1999-2019), μεταξύ 2007 και 2013, αναφέρομαι στο Αλέξη Τσίπρα σε καμιά δωδεκαριά. Είναι τα χρόνια της ανόδου του. Και η ματιά μου είναι από θετική έως ουδέτερη, ενώ προβλέπω (σιγά τα ωά) αρκετές μελλοντικές του ενέργειες.

Σταχυολογώ από ένα κείμενο του 2012: Περιμένω να υλοποιηθεί από το σώμα των ψηφοφόρων, η επιλεκτική του προτίμηση προς τον Σύριζα. Δεν είμαι οπαδός καμιάς θεωρίας συρρίκνωσής του.Πρέπει να γίνουν δεκάδες, εκατοντάδες αστοχίες δηλώσεων και μερικές χιλιάδες αστοχίες υλικού,ώστε η κοινή γνώμη να χάσει για την ηγεσία του Σύριζα την λεγόμενη «βεβαιότητα της πλειοψηφίας». Καθόλου δεν με χαλάνε οι συνιστώσες, επειδή οι απόψεις τους δεν είναι ακραίες και παράξενες, αλλά παρωχημένες και γεμάτες ηθική δικαίωση αποθαμένων αγωνιστών. […]Δεν ξέρω τι του λένε του Τσίπρα, αλλά βρίσκεται (θεωρητικά μιλώντας) στον πάγκο και εξετάζεται. Από δεξιούς  που νοσταλγούν άλλους ηγέτες. Από οπαδους του ΠΑΣΟΚ που καταλαβαίνουν πως το λαδάκι τους σώνεται. Από άλλα ενδεχομένως κομμάτια κι αποσπάσματα της Αριστεράς, που θα στηρίξουν τον Σύριζα, αλλά από μία υπερκριτικά αμείλικτη σχέση.[…]Τι απομένει; Όσο και να είναι το ποσοστό του Τσίπρα, [ ] δεν υπάρχει περίπτωση να μη ψάξει για συμμαχίες. Αν αληθεύει το παλαιό γνωμικό πως ο Έλλην έχει αριστερή καρδιά και δεξιά τσέπη, να δείτε τι πρόκειται να γίνει με την  ύπαρξη απλώς των ευρωπαϊκών δόσεων. Θα έχουμε αντιμνημονιακους ρήτορες ,παράλληλα ενδιαφερομένους για την τύχη της μνημονιακής πολιτικής. Ας γυρίσει λοιπόν τον τροχό των επιχειρημάτων του κι ας επιμείνει σε θέματα λειτουργικά, προχειρότητας, αβεβαιότητας, ανικανότητας στην πράξη. Φτάνουν τα συμπεράσματα . Τα εμπεδώσαμε!

Αργότερα, η στάση μου μεταβλήθηκε μετά τις εκλογές του Ιανουαρίου 2015,αργά, από την εφεκτικότητα στην καχυποψία. Δεν έχω επιχειρήσει, αν και θα΄πρεπε, ανάλογη έρευνα σε άλλους πολιτικούς. Δυστυχώς ή ευτυχώς, σε κανέναν τους δε φέρθηκα με αγαθότητα.

Μάλλον κάτι έχει το νερό.