Η ήττα του ΣΥΡΙΖΑ είναι ξεκάθαρη. Δεν πρόκειται μόνο για ήττα του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και για μεγάλη νίκη της ΝΔ. Και δεν μπορεί να σχετικοποιηθεί ή να «διασκεδαστεί» (κατά την ποδοσφαιρική ιδιόλεκτο) λέγοντας ότι ο Σύριζα δεν κατακρημνίστηκε αλλά αντέχει (πράγματι), ότι η ΝΔ δεν νίκησε με τα διψήφια ποσοστά που έλεγε ο Άδωνις, ότι τα κανάλια λύσσαξαν (τωόντι) κλπ. κλπ. Αν βάλουμε και τις αυτοδιοικητικές, παρά τις ιδιαιτερότητές τους, η εικόνα αυτή ενισχύεται ακόμα πιο πολύ (παρότι υπάρχουν αχτίνες φωτός, που δίνουν σημαντικά πολιτικά μηνύματα, όπως οι επιδόσεις του Ρούσσου στο Χαλάνδρι, του Βρεττάκου στο Κερατσίνι, του Πελετίδη στην Πάτρα – προσοχή, δεν τα βάζω σε ένα τσουβάλι).
Οι δεξιοί ή οι καραδεξιοί, φιλελεύθεροι, οι συντηρητικοί άνθρωποι (ευπρεπείς και μη), κι ακόμα –πολύ σημαντικό– όσοι (κάθε τοποθέτησης) θεωρούσαν την ήττα του Σύριζα πρώτη προτεραιότητα έχουν κάθε λόγο να πανηγυρίζουν. Το ίδιο και οπαδοί του Κινάλ που ενισχύθηκε και δεν καταποντίστηκε, ίσως και οι οπαδοί του ΚΚΕ με την περιχαρακωμένη αυταρέσκειά του.
Όσοι δεν ανήκουμε στις παραπάνω κατηγορίες, ο μόνος λόγος που βλέπω να χαιρόμαστε είναι η σαφέστατη πτώση της Χρυσής Αυγής, που είναι είδηση πρώτης τάξης. Δεν μπορώ (για τις ευρωεκλογές μιλάω) να σκεφτώ ούτε ένα άλλο λόγο. Με τι χαρεί κανείς; Με τον Βελόπουλο; Με τον χάρτη που βάφτηκε όλος σχεδόν μπλε (μπρρρ); Με τα ελέω Πρεσπών αποτελέσματα στη Βόρεια Ελλάδα; Με τα καταθλιπτικά ποσοστά της εκτός των τειχών αριστεράς;
Γιατί εδώ υπάρχει κάτι πολύ κρίσιμο: ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ηττήθηκε «από τα αριστερά»: αψευδής μάρτυρας τα “υπό το μηδέν” ποσοστά Ανταρσύα και ΛΑΕ, η καθήλωση του ΚΚΕ. Ο Βαρουφάκης, ακόμα και την καλύτερη γνώμη να έχει κανείς γι’ αυτόν, ακόμα και να ποντάρει κανείς σε αυτόν (εγώ όχι) δεν αρκεί για να αντιστρέψει την εικόνα, απλώς, κατά τη γνώμη μου, με το αξιοσημείωτο ποσοστό του, επισφραγίζει τη χλαπάτσα της λοιπής αριστεράς και των κινημάτων.
Τέλος, με κίνδυνο να γίνω εμμονικός θα πω ότι ακόμα πιο πολύ με θορυβούν και με καταθλίβουν οι νίκες Μώραλη/Μαρινάκη και Μπέου. Γιατί η νίκη της ΝΔ όσο ζοφερή κι αν είναι, είναι πολιτική, και μπορεί (με πολύ δουλειά) να ανατρέπεται, τα πλοκάμια των ολιγαρχών όμως πηγαίνουν πολύ πιο βαθιά και είναι εφιαλτικά. Και θέλει σοβαρή σκέψη πώς ο Μπέος θριαμβεύει…
Και κάτι ακόμα: όσο και αν οι δημοσκοπήσεις έχουν αποτύχει πολλαπλώς, αποδεικνύεται πάντως ότι, τουλάχιστον οι σοβαρές από αυτές (κατεξοχήν του Γιάννη Μαυρή, δείτε τις προβλέψεις τους) είναι πιο αξιόπιστα εργαλεία από το «κλίμα», τις συγκεντρώσεις και το φέισμπουκ.
Εκκρεμεί μια σοβαρή ανάλυση των λόγων. Και, όπως πάντα, το θέμα είναι, βέβαια, τι κάνουμε.
ΥΓ. Παραθέτω κάτι του Yannis Androulidakis που το βρίσκω επιγραμματικό: «Το κοινωνικό κίνημα στην Ελλάδα πέρασε 8 αρκετά άσχημα χρόνια: Ξόδεψε τα τρία πρώτα περιμένοντας τον ΣΥΡΙΖΑ και τα πέντε επόμενα βρίζοντάς τον. Σε όλο αυτό το διάστημα δεν δημιούργησε νέα ανεξάρτητα συνδικάτα, δεν διεκδίκησε με καμία σαφήνεια την ανατροπή των οικονομικών πολιτικών που ακολούθησαν την κρίση, δεν πλαισίωσε τα εγχειρήματα υποστήριξης των προσφύγων ως πρώτη του προτεραιότητα και δεν άρθρωσε τον δικό του επιθετικό λόγο απέναντι στον εθνικισμό -τον οποίον έφτασε σε ορισμένες στιγμές να χαϊδεύει . Δεν πιστεύω καθόλου σε μαγικές αλλαγές, ούτε στο παλιό σχήμα ότι όταν κυβερνά η Δεξιά «“ξυπνάει ο κόσμος”».
ΥΓ2. Το δεύτερο είναι μιας αγαπημένης, μα τόσο αγαπημένης φίλης μου, της Ξ., που δεν θέλει όμως να βάλω το όνομά της: «ΧΑ, Βελόπουλος, τύποι όπως Μώραλης, Μπέος, Ταχιαος, Μπακογιάννης, ανύπαρκτη αυτοκριτική για την γλυκιά τρυφερή εξωκοινοβουλευτική αριστερά, αλλά εντάξει μωρέ χάσανε οι «ζαίοι» όπως λέει ο γνήσιος ο αριστερός (γιατί όλοι περιμένανε να βγουν), κάναμε και 200 στάτα εξυπνάδας στους 1000 φίλους και όλα καλά όλα κομπλέ. Κατά τα άλλα τα πάνελ της τιβι βρωμάνε. Αυτισμός αυνανισμός και άγιος ο θεός που πάει με όλα».
ΥΓ3. Αν βάλω και τα ευρωπαϊκά (Λεπέν λ.χ.), η εικόνα βαθαίνει και μαυρίζει κι άλλο φυσικά
