Είναι ενδιαφέρον το πώς αντιμετωπίζει τον Έλληνα πολίτη το κράτος και οι δημόσιες υπηρεσίες. Φυσικά όλοι το γνωρίζουμε καλά το περιεχόμενο, τη δράση και την αντίδραση. Όταν έρχεται ο απλός πολίτης και όχι ο σύνθετος με τα γαλόνια σε εντελώς άμεση επαφή με τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, θα διαγνώσει αμέσως το προβληματικό αλισβερίσι. Π.χ. χθες που ήρθε στα ελληνικά εδάφη ο σουλτάνος ενώ η σχετική ανακοίνωση προέβλεπε να είναι κλειστοί οι σταθμοί «Σύνταγμα» και «Ευαγγελισμός», να που ξεπετάχθηκε και ο σταθμός «Μέγαρο Μουσικής». Αποκλεισμένος και αυτός λοιπόν, σκοτάδι και τα τοιούτα. Κατεβήκαμε το τσούρμο στο σταθμό «Αμπελόκηποι». Περνώντας μπροστά από το μετρό στο Μέγαρο Μουσικής οι κυρίες άνω των πενήντα πέντε δεν πίστευαν ότι είναι κλειστός ο σταθμός. Μάλιστα, μία αναφώνησε «Αφού τα ανεχόμαστε όλοι οι ηλίθιοι, καλά μας κάνουν!» και έψαχνε να βρει ανταπόκριση ανάμεσα στο πλήθος που κρεμασμένο από τα τηλέφωνα προσπαθούσε να επικοινωνήσει με αφεντικά, ραντεβού και υποχρεώσεις ώστε να ενημερώσει ότι θα καθυστερήσει. Άλλη κυρία πιο κάτω ρώτησε μετά την αναγγελία και μέσα στον κυκεώνα της ψυχρολουσίας «Είναι κλειστή αυτή η σκάλα που πάει στο μετρό; Όντως, ναι;». Παράδοξο το γεγονός ότι της φάνηκε παράδοξο μέσα στο σύμπαν της ελληνικής παραδοξότητας. Τι παράδοξο γεγονός, παράδοξοι συμπατριώτες μου! Και καλά εμείς. Σκεφθείτε ότι ο συγκεκριμένος σταθμός εξυπηρετεί αρκετούς ασθενείς μιας και βρίσκεται πολύ κοντά διάφορες κλινικές και νοσοκομεία. Δεν παθαίνουν τίποτα υποψιάζομαι με αυτές τις ανακριβείς πληροφορίες για το τι λειτουργεί και τι όχι.
Από την άλλη άκουσα σήμερα μία κύρια που δοξολογούσε τον Θεό που έφυγε ο σουλτάνος και άνοιξε το μετρό! Κυρία μου, άλλος είναι ο υπεύθυνος. Αλλάχ τον λένε στην προκειμένη περίπτωση. Να λέμε τα δίκαια και τη σκάφη-σκάφη.
Παραληρηματικά, θα συνεχίσω σε ένα εντελώς διαφορετικό θέμα. Δεν χρειάζεται να είσαι ορκισμένος φιλόζωος, να έχεις δέκα γάτες και είκοσι σκυλιά και να ταΐζεις όλα τα αδέσποτα της γειτονιάς για να σε πιάσει ένα σύγκρυο με το πολύ λιτό αυτό βίντεο που δείχνει ένα μεγάλο θηλαστικό της θάλασσας να πασχίζει με ένα πλαστικό κουβά στο στόμα να πάρει ανάσα, να το φάει σαν να είναι μεζεδάκι και το ταξίδι της πέψης να είναι μία οδυνηρή διαδικασία χωρίς να το γνωριζεί το ζώο. Καλά τα καταφέραμε έως εδώ. Ζήτω μας.
Σε ένα παράλληλο σύμπαν που λέγεται ελληνική σόουπμπιζ (Θοῦ, Κύριε, φυλακὴν τῷ στόµατί µου καὶ θύραν περιοχῆς περὶ τὰ χείλη µου»), η Ντορέτα Παπαδήμητριου ερωτάται πόσο καιρό απείχε από το σεξ και ουσιαστικά τη σημαίνει για εκείνη σεξ, σχέση και ζωή. Αυτές οι φιλοσοφικές συζητήσεις και οι αντίστοιχες εκμυστηρεύσεις είναι που δίνουν ένα τόνο και ένα αλατοπίπερο στη σούπα της τηλεόρασης και πραγματικά είναι πολύ ενδιαφέρουσες. Αμείωτο το ενδιαφέρον. Το κους κους μαραίνει τη ζωή, αλλά τι να γίνει. Ας μην το παίζουμε σοβαροφανείς. Ας δεχθούμε τη φύση μας. Η φάλαινα χαροπαλεύει με το πλαστικό στο στόμα και εμείς μαθαίνουμε αν και πότε κάνει σεξ η καλλιτέχνιδα. Άλλη μία μέρα στο στρουμφοχωριό με ήλιο και θαλπωρή.
*Υστερόγραφο: Η Εμινέ, η γυναίκα του σουλτάνου, μου θυμίζει κάτι εντελώς καθώσπρέπει κυρίες με το τετράγωνό τους τακούνι, το μαντήλι, το ευγενικό χαμόγελο, το αποστειρωμένα καθαρό σπίτι που από πίσω μηχανορραφούν και φτιάχνουν από δηλητηριασμένες σπανακόπιτες μέχρι πυραμίδες ιεραρχίας σε διεθνή καρτέλ ναρκωτικών.
