«Ω κάκιστα ζώα, των οικιών υμών εμπιπραμένων, αυτοί άδετε».

Από τον Αίσωπο.

Ένας αντιμνημονιακός δεξιός, ο Πάνος Καμμένος, το 2012, οργανώνει ένα κόμμα, τους Ανεξάρτητους Έλληνες, που ξεπερνάνε, στην πρώτη εκλογική τους έκθεση το ένα δέκατο των εγκύρων ψήφων. Γενικά, εκείνα τα πρώτα χρόνια της Κρίσης, δεν ήταν ασυνήθιστο να αρνιέσαι ωσάν τον Πέτρο, την Πέτρα της οικοδόμησης μιας πολιτικής κίνησης, υποσχόμενος να κάνεις κομμάτια τις επαίσχυντες συμφωνίες με τους δανειστές. Βέβαια, η υπόθεση μετεκλογικά, πέτρωνε ωσάν την  γυναίκα του Λωτ, αλλά το «είπα ξείπα» γενικά, ήταν της μόδας εκείνην την περίοδο.

Η κίνηση Καμμένου, δεν ήταν εξεζητημένη, μήτε ωραιοπαθής. Δεν ήταν παράξενο, τουλάχιστον στην μεταπολεμική Ελλάδα, να αναφαίνεται κατά διαστήματα ένας ενεργητικός συντηρητικός πολιτικός με φήμη «ριζοσπάστη», «μπουλντόζα» ή τουλάχιστον «δυναμικού». Εάν στην Αριστερά, είναι φόβητρο ο χαφιές, ο πουλημένος ή ο πράκτορας, στην Δεξιά, θεωρείται κίνδυνος ο λαπάς, ο μη μου άπτου, ο μεταξωτός. Μήτε στην μία, μήτε στην άλλη παράταξη, υπάρχει σοβαρή αντίρρηση για κάποιον αμπλαούμπλα, γραφικό η δικομανή.

Ενώ οι ΑΝΕΛ άνοιγαν χώρο στην ντουλάπα με τα αξιοπερίεργα ευρήματα, ο μεγάλος τους αντίπαλος και η αιτία κι αφορμή που ανακάλυψαν νέο δρόμο, ήτοι ο Αντώνης Σαμαράς, κυβέρνησε με μια πλειοψηφία της πλάκας, δεν αντέδρασε όταν είπαν την κυβέρνησή του «των Σαμαροβανιζέλων» και βέβαια, εκμεταλλευόμενος την ΔΗΜΑΡική ρήση «δεν θα αφήσουμε την χώρα ακυβέρνητη» την κυβέρνησε και με βουλευτές της ΔΗΜΑΡ για κάνα χρόνο, ώσπου η Πολιτική Άνοιξη έκλεισε την  ΕΡΤ.

Η απόλυτη διανομή (απαρτχάιντ)

Ο Καμμένος και το πολιτικό του σόι, ως πωλών τοις μετρητοίς δεν μπήκε στα κομματικά χασάπικα εξαιτώντας λαιμό και γλυκάδι ή ό,τι περίσσεψε από χοιρινά ποδαράκια και τσιλίχουρδα, όπως συνέβη με την ΔΗΜΑΡ. Ζήτησε και πήρε ψαρονέφρι, κόντρα φιλέτο και το ατίμητο νουά από μοσχαράκι Κόμπε: τον Στρατό, την προνομιακή σχέση με την Εκκλησία , την διαχείριση του Βορρά, και μια σειρά υφυπουργικών θέσεων, ωσάν να ήτο μέρος λατινοαμερικανικής στρατιάς που είχε συνήθως πλήθος αξιωματικών και ελάχιστα φαντάρια.

Δεν μπορώ να υποστηρίξω πως ανάμεσα σε Σύριζα και Ανέλους δέθηκε το ατσάλι, αλλά τα συστατικά του, χάλυβας και φίνα επεξεργασμένος άνθρακας συνυπήρξαν. Η συνύπαρξη, δεν απαιτούσε συμβιβασμούς και καπάκια από οποιαδήποτε πλευρά. Η συμφωνία ήταν να ψηφίζονται μονοκούκκι πολλά νομοσχέδια, αλλά όταν ανέκυπτε ζήτημα ασυμβατότητας, ειδικά για κοινωνικά ζητήματα, ένα πλήθος κυρίως κεντρογενών χρησίμων ηλιθίων υπερψήφιζε τις προτάσεις του «συναισθηματικώς ευαίσθητου Σύριζα» χωρίς να ματώσει μύτη.

Στις εκλογές του Σεπτεμβρίου 2015, αμφότεροι οι εταίροι έπαθαν ζημιά, αλλά η τράπουλα των αντιθέτων ήταν σημαδεμένη.Η συνύπαρξη αριστερών κουκκιών με φασόλια της πατριωτικής Δεξιάς, ελάχιστα ξένιζε τους κλασικούς αντιρρησίες. Η ιστορία του 1989,  ήτοι η σύμπραξη των «υγιών» δυνάμεων απέναντι στο «διεφθαρμένο ΠΑΣΟΚ» ήταν εξάλλου έναν δείκτης : η συνύπαρξη Γιάνναρου και Δραγασάκη με σωφέρηδες κυβερνητικών αυτοκινήτων, έδειξε πως τεχνικώς, όλα είναι και παραμένουν δυνατά στην ελληνική πολιτική σκηνή.

Μια συνταγή χωρίς επιστροφή

Καθώς δεν αναφέρεται σε καμία δέλτο κυβερνητικού έργου η μεταστροφή δεξιών συντεχνιών σε κάτι αριστερό (άλλο ζήτημα η συνδικαλιστική ρητορική) εντούτοις η Ιστορία είναι γεμάτη τέως αριστερούς που σοβιετολόγησαν, χούντεψαν ή έφτασαν να γράφουν στην σέρβικη «Μπόρμπα» περί Ελλήνων που έπαιζαν τους Μακεδόνες, για να θυμηθώ τον Γεωργαλά, τον Σάββα Κωνσταντόπουλο και τον Θεοφύλακτο Παπακωνσταντίνου.

Πάμε τώρα στα πρόσφατα. Με τους Καραμανλικούς και το σόι των Παπανδρέου να συμπαθεί κάθε τι συρέιζικo, ήταν αρκετό για τη κυβέρνηση να στοχοποιεί το Μητσοτακέικο (καθημερνές και σχόλες) και να ψάχνει τον Έλληνα Όρμπαν στους χώρους του Σαμαρά, του Βορίδη και άλλων, μη συστημικών, ατυπικών εχθρών του δικαιωματισμού. Ο αυτόματος πιλότος δείχνει πάντοτε την προ διετίας (τουλάχιστον) οργανωμένη τακτική του: βγαίνουμε τύποις από τα μνημόνια, κηρύσσουμε συνταγματική αναθεώρηση που προβλέπει πρόεδρο Δημοκρατίας εκλεγμένον από τον λαό, διακόσιους βουλευτές, κάτι διαφορετικό για τη  σχέση Κράτους- Εκκλησίας και άλλα, ευαγή, αποστολή πολλών σκανδάλων στη Δικαιοσύνη (με σκοπό να ξεμπροσιαστούν ενοχλητικοί αντίπαλοι και το σόι τους).

Τ’ αξεδιάλυτα σκοτάδια

Καλά και άγια αυτά (ποιος έχει λόγο να εμποδίζει προθέσεις;) αλλά μεσολάβησε το Μάτι, το Μακεδονικό και σωρεία ατυχημάτων με κορύφωση γκρίνιες για την μετασταναστευτική διαχείριση. Παράλληλα με πλήθος προσλήψεων δωδεκάμηνης διάρκειας ,που τσοντάρει στα σύμμαχα νιάτα και στις οικογένειές τους. Ωστόσο, η τακτική και η διαδοχή των επείσακτων γεγονότων, δεν άλλαξε. Απλώς, ανέστειλαν την αναγγελία μερικών. Κι από το καλοκαίρι, ο φιλοαμερικανισμός βαράει υπερωρίες.

Στο μεταξύ, τα μικρά κόμματα ραγίζουν και ακούγονται φήμες κλονισμού της σχέσης Ανέλων και Σύριζα. Κυρίως όταν ο Καμμένος, διδάσκει αυτά που διδάσκει στον υπουργό Άμυνας των ΗΠΑ, παντελώς αναρμόδιον σε ζητήματα εναλλακτικών πολιτικών προτάσεων και «διόρθωσης» σημείων της συμφωνίας των Πρεσπών με ένα plan B που σοφίστηκε αυτοβούλως.

Ακολούθησε μια ομοβροντία άρνησης του Καμμένου από ιστορικά στελέχη του Σύριζα. Διαδίδεται ότι επίκειται διαζύγιο- δόξα τω Θεώ, οι μουστερήδες που θα κρατήσουν τον Τσίπρα ασφαλή από μομφές, δεν λείπουν. Αλλά επιτρέψετε μου μια διαφορετική οπτική, λίγων σημείων.

Σενάριο ελαχίστου βάρους

Ένα: ο Τσίπρας, μικρότερος κατά μια δεκαετία των Καμμένου-Μητσοτάκη, δεν έχει διάδοχο και δεν προτίθεται να αποκτήσει, παρεκτός και προτείνει την κυρία Μπαζιάνα. Εάν ηττηθεί, δύσκολα δεν θα αμφισβητηθεί. Για να υπάρξει μέλλον πολιτικό, θα πρέπει να ολοκληρώσει την μετάβαση από την αριστερά και τον αφανή αριστερισμό, προς την κεντροαριστερά και καπάκι προς την σοσιαλδημοκρατία. Παράλληλα με τον προφανή φιλοαμερικανισμό. Αλλά ο Σύριζα πλήθυνε χάρη σε μια μαζική συμπάθεια Πασόκων, που δεν θα ακολουθήσουν είτε τους «53» είτε άλλους, πιο δυναμικούς εσωκομματικούς.

Δύο: Στο μεταξύ, ο Κυριάκος Μητσοτάκης ζητώντας εκλογές ακαταπαύστως στηρίζεται σε δημοσκοπήσεις που περιφρονώ. Όλες μου φαίνονται παράξενες. Είναι τηλεφωνικές, σταθερής τηλεφωνίας, οι νέοι έχουν κινητά από πιτσιρίκια, δεν τους ρωτάνε, παρά μόνον νοικοκυραίους που χαζεύουν τα ριάλιτι. Οι νέοι θα ψηφίζουν από τα 16, έχουν αλαφρώσει από απαιτήσεις παιδείας, τους φερμάρουν διαστημισμό, σταρτάπες και άλλα γλυκερά, οι γονείς γλυκαίνουν όταν τα βλαστάρια τους διορίζονται, έστω προσωρινά. Ακόμη κι αν νικήσει το 2019, στέκεται μπροστά του μπάστακας το ενδεχόμενο να δεχτεί μια φραγή λόγω εκλογής προέδρου Δημοκρατίας του 2020 και απλής αναλογικής στις επόμενες εκλογές και πολύ δύσκολα θα αποκτήσει 180 ψηφαλάκια για να ανατρέψει αυτό το ενδεχόμενο. Αν λοιπόν, ο Τσίπρας που ξέρουμε, χάσει το 2019, θα μείνει εκτός εξουσίας έως την εκλογή Προέδρου. Διότι υποστηρίζω πως ένας νέος ηγέτης με εμπειρία δώδεκα ετών που κυβέρνησε τα τέσσερα, θα τον βόλευε να διατηρήσει την λάμψη του «ελπιδοφόρου», με μια προεδρία δεκαετή που αργότερα θα του άνοιγε, στα 55 κάποια καριέρα σε ευρωπαϊκή θέση ή κάτι ανάλογο.

Τρία: Και από πρωθυπουργό, τι γίνεται; Εδώ παρεμβαίνει το χλομό ενδεχόμενο, τα ακατάσχετα παζάρια που θα εκκινήσουν με το απλό αναλογικό σύστημα, να καταλήξουν σε έναν φιλοαμερικανό, συμμαχιστή Όρμπαν (εννοώ τον Πάνο Καμμένο) που θα αναλάβει ό,τι και οι ανατολικοευρωπαίοι, ό,τι και οι Βαλτικοί, αμη και οι Σκανδιναβοί και οι Ιταλιάνοι, καθώς τα ελληνικά κόμματα θα βλέπουν με το κανοκιάλι ένα ποθητό 30% που θα τους προσπορίζει ενενήντα αντιπροσώπους (ή εξήντα, σε περίπτωση Βουλής διακοσίων βουλευτών). Κανένας δε θα χάνεται- θα πρωθυπουργεύει μεν, αλλά θα παραμένει δεξιός, υπό την ανοχή των πασόκων και των κεντροαριστερών, ενώ οι ενάντιοι (απαραίτητοι στα νεοελληνικά ήθη) θα τον βρίζουν ακαταπαύστως, με τα υπουργεία να σαγηνεύουν αενάως τους μουστερήδες.

Μελαγχολική διαπίστωση

Το μεγάλο μυστικό σε αυτήν την ανάρτηση είναι η διαπίστωση πως ο Έλλην εκλογεύς, είθισται να διασύρει με απόλαυση όποιον τον κυβερνά (οι εξαιρέσεις ξεκινούν συνήθως είκοσι χρόνια μετά την έκλειψή του). Και το εμπνεύστηκα χάρη σε ένα σκοτεινό χωρίο που κρατώ μέσα μου πενήντα έξι χρόνια: στον τόμο «Για τον Σεφέρη» [1961 για τα τριάντα χρόνια της «Στροφής»] θησαυρίζεται, μάλλον από τον Κατσίμπαλη-δεν θυμάμαι πια, η έκφραση του Άρη Δικταίου «πώς γίνεται ο Σεφέρης να θεωρείται μεγάλος ποιητής και βλάκας» ή κάπως έτσι.

Μπορούμε να διατηρούμε το δικαίωμα ή την απόφαση της λησμονιάς, παραμένοντας ενίοτε αποσβολωμένοι.