Για τα μέτρα της εποχής που έζησε, εποχής που κάθε άλλο παρά ευνοούσε το γράψιμο σημαντικών τραγουδιών, ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας έγραψε μερικά σημαντικά τραγούδια. Χωρίς να είναι σίγουρο που σταματάνε τα μεν, που ξεκινάνε τα δε και που τα μεν συναιρούνται με τα δε, έγραψε επίσης πολλά ωραία τραγουδάκια. Και ο όρος δεν έχει τίποτα το υποτιμητικό, τίποτα το συγκαταβατικό, τα ωραία τραγουδάκια έχουν ενίοτε την σημαντικότερη από κάθε άλλη σημασία.
Από όλα τα υπόλοιπα χαρίσματα, το χάρισμα να γράφεις μουσική παραμένει το πιο μυστηριακό, το πιο έξω από κάθε μέθοδο, σπουδή, κόπο, οργάνωση, αφοσίωση, ιδρώτα, το πιο είμαι σε επαφή με έναν άλλο κόσμο και είμαι ο αγγελιοφόρος της μαγείας του, ο μεταφορέας της έκστασής του, το ηχείο της γαλήνης του. Ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας έδειχνε να γράφει τραγούδια και να τραγουδά σαν απλά να βρέθηκε εκεί. Ακόμη και κάθε τι της εξωτερικής του εμφάνισης, από τα ρούχα ως τα γυαλιά κι απ’ τα μαλλιά ως το σώμα, ήταν μια δήλωση όχι επιτηδευμένης απλότητας, όχι ποζαρισμένης αντιπόζας, αλλά ενός αυθεντικού στα αρχίδια μου όλα αυτά.
Τι αρέσει στον καθένα και τι όχι είναι προσωπική του υπόθεση, τι συνιστά μουσική αιχμής και τι όχι μπορεί να είναι κάπως πιο αντικειμενική υπόθεση, προσωπικά πάντως αν μπορούσα να μετρήσω όλες τις φορές που έχω ακούσει στο ραδιόφωνο του αυτοκινήτου ή αλλού τραγούδια του Μαχαιρίτσα, όλες τις φορές που έχω σιγοτραγουδήσει τραγούδια του Μαχαιρίτσα, σίγουρα ο αριθμός θα είχε πάρα πολλά μηδενικά στο τέλος. Με τραγούδια μεγαλώνουμε, με τραγούδια ζούμε, με τραγούδια θα γεράσουμε, κάθε φορά που πεθαίνει ένας συνθέτης, δεν πεθαίνουν μαζί και τα τραγούδια του.