Κάποιος διαφημίζει κάτι γνωστά πατατάκια  και ο διαφημιστής σκέφτεται σαν τον Sin boy. Ριμάρει το «πατάτες» με το «η καρότσα μου γεμίζει με τις finest».

Πολλά καρτούν, κορίτσια που πίνουν ένα ποτάκι και εξακοντίζονται ανάερες στην οροφή του καταστήματος. Πλήθος τέτοια.

Ποιος θα τους χαϊδέψει το χέρι, εξηγώντας τους πως το έχασαν το τρένο, αλλά πάντοτε θα υπάρχει το επόμενο; Πως δεν έχει εκπέσει μήτε η γλώσσα, μήτε η φαντασία, αλλά απλώς περνάμε περίοδο όπου κυριαρχεί (πάλι και πάλι) η προσωδία σε βάρος της ωδής;

Δεν είναι μήτε γλωσσαλγία, μήτε απαιδευσία, μήτε γλωσσοπενία. Απλώς τα παιδιά θα καταλάβουν πως σπάζουν βάναυσα ένα μαγιόλικο ή τσανακλίδικο αγγείο, νομίζοντας πως δεν τρέχει και τίποτε. Θα πάψουν να τρομάζουν με την απουσία εικόνας του Κάλβου, όπως πάψαμε κι εμείς. Δεν θα αποφύγουν την ωρίμανση, αλλά θ΄αργήσουν. Όπως εμείς.