Ο Μένιος Φουρθιώτης επιμένει να γράφει επισήμως το βαπτιστικό του ως Μαίνανδρος, και με ελληνικά και με λατινικά στοιχεία (www.facebook.com/mainandros), αν και στον Συναξαριστή δεν υπάρχει αυτός ο τύπος ονόματος. Υπάρχει το Μένανδρος, παλαιό ελληνικό όνομα, με δύο μάρτυρες που γιορτάζουν είτε στις 31/3 (“Γυμνόν συρέντα τον Mένανδρον εν πέτραις, στολήν ο Xριστός ενδύει σωτηρίας”) είτε στις 19/5 (“Πολύαινος Mένανδρος εκτετμημένοι, πολλών επαίνων αξιούσθων αξίως”). Το Μαίανδρος υπάρχει ως μη Χριστιανικό όνομα, και αναφέρεται στον ποταμό Μεντερές ή στο αρχιτεκτονικό σύμβολο.

Με το παρόν σχόλιο ουδόλως επιθυμώ να υπαινιχθώ ότι ο κ. Μένιος δεν γνωρίζει να γράφει το όνομά του. Αντιθέτως, βρίσκεται στην κορύφωση μιας παιδευτικής διαδικασίας που ξεκίνησε από τα δισύλλαβα ονόματα (“Μαμά”, “Νανά”) και προχώρησε στα απλά τρισύλλαβα  (“Τζούλια”, “Mαρέβα”, “Κυριάκος”) για να φθάσει στην επιλογή του συγκεκριμένου σύνθετου τύπου (“Μαίνανδρος”), που είναι τόσο μοναδικός στην ελληνική γραμματεία όσο μοναδικός είναι και ο κ. Μένιος στην ελληνική κοινωνία.

Αλλά ― για ορθογραφία να μιλούμε τώρα, στη χώρα και την κοινωνία που μας έδωσε έναν Γιάνη;