Πάντοτε ξεκινάς από μίαν ύβριν ένα καταχέριασμα. Σου λείπουν παρουσίες, αποκτάς νοσταλγίες, διαβάζεις εχθρών φουσάτα, καλείς την Πυροσβεστικήν διότι αι αναμνήσεις σου καίνε τα σπαρτά. Δεν έρχεται κανείς όμως, μήτε καν με ένα ρεντέ όπου τρίβεις τυριά, οπότε αφήνεις τη μπίκραν να ξεπηδά εκ του στήθους. Γίνεσαι ακροβάτης του πνεύματος, σκέφτεσαι αθλιότητες, ο οργανισμός αντιδρά και κρεβατώνεσαι με αφυδάτωσιν. Εμφανίζονται μικροί εφέστιοι θεοί, ωσάν τα ημιδιάφανα στρατιωτάκια του Rol και καθίστασαι επιλοχίας αυτών. Οπότε η σάλπιγξ ηχεί καμπανιστή και αι λέξεις σε επισκέπτονται. Κρατείς τις ρίμες που σιχαίνεσαι, επιλέγεις θεωρητικώς μια καλλίφωνον ασθενή και γράφεις επάνω της την παρτιτούραν. Καθώς το σύνολον θυμίζει έντονα ινδική θεότητα, πυροβολείς νότες που πετάνε κοπαδιαστά καθώς έρχεται η άνοιξις και τα υπόλοιπα είναι του εμπορίου. Μετά, αρνείσαι τα πάντα.