Το τρόλεϊ 17 το είχαν τυλίξει ολόκληρο με μία αφίσα διαφήμισης του νέου βιβλίου της Μισέλ Ομπάμα. Η Μισέλ  στο πίσω μέρος του οχήματος χαμογελούσε ακουμπώντας το πρόσωπό της στο χέρι της. Η πιο μικρή Μισέλ σαν μάτριοσκα  στο εξώφυλλο του βιβλίου δίπλα χαμογελαστή πολύ επίσης. Το βιβλίο σε προφίλ για να φαίνεται ο όγκος των σελίδων του.

Becoming, ο τίτλος. Αν μπορώ εγώ, μπορείς και εσύ, είναι το τσιτάτο που δεν υπάρχει πουθενά γραμμένο, αλλά υποβόσκει στην ευθυγραμμισμένη κατάλευκη οδοντοστοιχία, στο υπέροχο διακριτικό μακιγιάζ, στη λιτή και συνάμα σέξι μπλούζα που αφήνει ακάλυπτο τον γυμνασμένο ώμο της τέως πρώτης κυρίας των ΗΠΑ.  Και γιατί όχι; Κάθε μέρα τσαλαβουτάμε σε φιλοσοφικές ρήσεις διαφημίσεων διαρκώς και ενώ διαπιστώνουμε τα αμείλικτα λάθη τους και την επιμόρφωση από την ίδια τη ζωή, εκεί τα κοπανάμε σε παρέες και κουβέντα.

Έχει πάρει σβάρνα τα κανάλια για να το διαφημίσει. Κάθε μέρα ξεφυτρώνει άλλη μία δήλωσή της για τη ζωή της και τι έχει γράψει για τον έναν, τι σκέφθηκε για τον άλλον. Και βασικά όλο το βιβλίο ξεδιπλώνεται αφήνοντας αδιάφορο τελικά αν θα αναγνωστεί. Το ζήτημα είναι να αγοραστεί και φυσικά θα το πετύχει. Τόσο τυράκια αμολάει στις γωνίες.

Από μία αξιοζήλευτα συμπαθητική πρώτη κυρία έχει αρχίσει να ξεπέφτει στην απαλλοτρίωση της Μισέλ από το φθηνό μάρκετινγκ του «υπάρχω παντού!». Είχε ανάγκη λίγο ακόμη δημοσιότητα, προφανώς. Αν δεν τάιζε τον εαυτό της με την εικόνα της παντού, θα έπεφτε «σε μία διαδικασία πάχυνσης». Φαγί το ενα, φαγί και το άλλο.

Ποιος ενδιαφέρεται; Το «περιοδικό» να πουλήσει.

Το λευκό τρόλεϊ χάθηκε κάπου στο λιμάνι σαν σύννεφο, έτσι σαν άσπρο πρόβατο ντυμένο…

Η Μισέλ βέβαια μου θύμισε με όλη αυτή την ντελικάτη διαπόμπευση της συγγραφής μέσω της ρεκλάμα(ς) την τέχνη, που βέβαια, δεν την καταναλώνεις. Δεν την γυρνοβολάς σαν κεντητή πασμίνα στο χέρι. Δεν την έχεις κάδρο στο σπίτι με χρωματικούς συνδυασμούς που ταιριάζουν με τον καναπέ σου και τα ριχτάρια σου, τα περσικά χαλιά σου και το κόφι τέϊμπλ σου. Δεν την επισκέπτεσαι για να αποδείξεις στους άλλους τις ευαισθησίες σου. Δεν καμουφλάρεσαι από πίσω για να κρυφτείς. Δεν είναι το ποίημα στην φωτογραφία σου.

Είναι η ανάγκη σου.

Να την ρουφήξεις, να της φας, να την πιείς, να την γονιμοποιήσεις, να την ενορχηστρώσεις στον ξύπνιο σου και στον ύπνο σου.

Να σε χαστουκίσει, να υποφέρεις, να μην καταλαβαίνεις και στο τέλος να καταλάβεις. Κάπως σαν τον έρωτα, σχεδόν ίδιο.