Κάνε να οδηγήσεις στην πόλη σε ώρα αιχμής -δεν σου βάζω καν να βρέχει, ας έχει και καλοκαίρι όπως ως χθες-, σε ώρα που ο κόσμος πηγαίνει στη δουλειά του ή γυρνάει απ’ τη δουλειά του. Κάνε να στριμωχτείς σε Μέσο Μαζικής Μεταφοράς πηγαίνοντας ή γυρνώντας απ’ τη δουλειά σου. Κάνε να έχεις να κάνεις τη δουλειά σου. Κάνε να έχεις να κάνεις τις δουλειές σου μετά. Κάνε να έχεις χίλια στο κεφάλι σου. Κάνε να πρέπει να τα προλάβεις κάπως όλα, να τα ρυθμίσεις κάπως όλα, να τα συμμαζέψεις κάπως όλα. Κάνε να μην βγαίνουν τα νούμερα κι όμως να πρέπει κάπως να βγουν. Κάνε να μην βγαίνουν οι σχέσεις κι όμως να πρέπει κάπως να βγουν. Κάνε να σου σκάνε όλων των ειδών τα απρόοπτα που να σε πηγαίνουν διαρκώς πίσω. Κάνε να μην ξέρεις τι είναι χειρότερο, να είσαι διαρκώς πιεσμένος ή να κοιτάς τα πράγματα με μάτι νεκρό. Κάνε να έχεις να διαχειριστείς μια συνολική ήττα που δεν ξέρεις πόσο αφορά εσένα προσωπικά και πόσο αφορά τις τριγύρω συνθήκες. Κάνε να τρέχεις χωρίς να καταλαβαίνεις ακριβώς το γιατί, κάνε να ακινητοποιείσαι χωρίς να καταλαβαίνεις ακριβώς το γιατί. Κάνε να μεγαλώνεις και να ξέρεις -όχι πια στη θεωρία, αλλά στο πετσί σου- ότι απ’ αυτό δεν υπάρχει επιστροφή, υπάρχει το ακριβώς αντίθετο. Κάνε να έχεις να φροντίσεις προγόνους κι απογόνους, με τις ανάγκες τους, τις ανημπόριες τους, τις απαιτήσεις τους. Κάνε να βλέπεις όσα πίστευες κάποτε πως θα γίνεις να μοιάζουν τώρα ο ορισμός της πλάνης και της αυτοπαραμύθας. Κάνε να νιώθεις λίγος, φοβισμένος, ματαιωμένος και μικρός. Κάνε να γίνεται μέσα σου όλο αυτό και απ’ έξω σου να πρέπει να δείχνεις ότι την παλεύεις, ότι εντάξει προχωράμε και Δόξα τω Θεώ, τρέχουμε βέβαια αλλά Δόξα τω Θεώ, ότι η καθημερινότητα είναι συνοδοιπόρος σου και όχι καταπιεστής σου.

Κάνε να έχεις να ασχοληθείς με τα δικά σου.

Κάνε μετά από όλα αυτά να προσπαθήσεις να με πείσεις, ότι το αν έχουμε δεξιά ή αριστεροκάτι κυβέρνηση, είναι κάτι το οποίο θα έπρεπε να με νοιάζει ιδιαίτερα.  Κάνε μετά από όλα αυτά να προσπαθήσεις να με πείσεις, ότι το αν έχουμε δεξιά κυβέρνηση που κλείνει γλυκά το μάτι στην αυταρχικότητα, είναι κάτι το οποίο θα έπρεπε να με νοιάζει ιδιαίτερα. Κάνε μετά από όλα αυτά να προσπαθήσεις να με πείσεις, ότι το αν από το 1974 και ύστερα έχουμε δημοκρατικές κυβερνήσεις, ενώ την επταετία 1967-74 είχαμε δικτατορία, είναι κάτι το οποίο θα έπρεπε να με νοιάζει ιδιαίτερα. Κάνε μετά από όλα αυτά να προσπαθήσεις να με πείσεις, ότι το αν αύριο ξανακατέβαιναν τα τανκς στους δρόμους, είναι κάτι το οποίο θα έπρεπε να με νοιάζει ιδιαίτερα.

Θα με ένοιαζε μόνο αν ανέτρεπε και δυσχέραινε περαιτέρω την δική μου καθημερινότητα. Η ζωή μου και ό,τι είναι για μένα αληθινά αληθινό είναι η καθημερινότητά μου και πώς θα επιβιώσω υλικά και ψυχολογικά μέσα της. Η ζωή μου και ό,τι είναι για μένα αληθινά αληθινό είναι η δουλειά μου, το σπίτι μου, η οικογένειά μου, η γκόμενά μου, οι λογαριασμοί μου, η ηλικία μου, οι ανασφάλειές μου, τα όποια εναπομείναντα ακόμη όνειρά μου.

Τα υπόλοιπα -και συγγνώμη κιόλας- δεν είναι αληθινά αληθινά. Είναι ιδεολογίες, παρόλες, θεωρίες, να’ χαμε να λέγαμε, είναι ιστορίες και συζητήσεις που να τις κάνουμε δεν λέω, αλλά κάποια άλλη στιγμή που θα είμαι κάπως πιο χαλαρός. Τώρα τρέχω. Το ποιος θα δαρθεί με την Αστυνομία και το ποιον θα δείρει η Αστυνομία, το που θα μπει η Αστυνομία και από που θα βγει η Αστυνομία, είναι κάτι που αφορά την Αστυνομία και εκείνους που με τους οποίους τα βάζει. Με εμένα δεν θα τα βάλει ποτέ έτσι, ξέρει ότι εγώ τρώω το γλυκό ξύλο της αναγκαστικότητας από αλλού.

Δηλαδή πραγματικά πόσο αφελής μπορεί να είσαι αν πιστεύεις ότι αν ξαναείχαμε δικτατορία από αύριο, εμένα θα με ένοιαζε ιδιαίτερα; Θα ήταν για μένα κάτι αληθινά αληθινό; Σου εξήγησα τι είναι για μένα αληθινά αληθινό. Παρατήστε μας πια με τις ψευτοδιαφορές με τις οποίες ασχολείστε. Ο κόσμος έχει αρκετά προβλήματα.