Δεν ξέρω τι μισείτε περισσότερο.

Τις σέλφιζ όλο έπαρση της Άμπερ Ρόουζ με τα αποσπόμενα μέλη του κορμιού της ή τις μίντι φούστες των κοριτσιών στα σταντ του προσηλυτισμού των Ιεχωβάδων έξω από του σταθμούς του μετρό. Τα μπρατσωμένα αγόρια με το δέρμα σαν τσιγαρόχαρτο από τη χρήση αναβολικών εν όψει θέρους ή τους αποκρυσταλλωμένα πολιτικά προφίλ αρρένων με το αντανακλαστικό ντικ πικ στο ίνμποξ και την οικογένεια στο προσκέφαλο. Αλλά κάτι πρέπει να σας προκαλεί εμετό και να αυθαδιάζατε στη ζωή εναντίον αυτών ή άλλων με τεράστιο βεληνεκές, πιο μεγάλο από τη σκιά ενός στήθους με ιμπεριαλιστικές τάσεις, γιατί αλλιώς θα θέλετε να μείνετε στην πόλη και να μην πάτε σε καμία παραλία.

Και αν πάτε διακοπές και δεν μισήσετε τα περιφερόμενα πιωμένα παιδιά της ΕΕ που από το πολύ οινόπνευμα καίνε αντιστάσεις κάτω από τον ήλιο των νησιών ή τις ελληνικές διαταγές των διπλανών για παρθένο ελληνικό ελαιόλαδο στη χωριάτικη ή κάτι τρίτο που έχει να κάνει με την κατάψυξη των καμπίνων στα Μπλου σταρ Φέρις ή τις ευτυχισμένες ποδοσέλφι στα γκοφρέ, πικέ, σουέντ  τραπεζοκαθίσματα της ίδιας εταιρίας των άπλυτων όλο άμμο και μήκυτα νυχιών ή ακριβώς εκείνα που προαναφέρθηκαν στην πρώτη παράγραφο αλλά από την ανάποδη και από την αρχή, πώς αλλιώς θα γυρίσετε πίσω στην πόλη;