Πάνω από 3.5 εκατομμύρια Ινδές και Ινδοί βγήκαν στους δρόμους να διαμαρτυρηθούν για την ισότητα των δύο φύλων λίγες μέρες πριν. Ασύλληπτος αριθμός για τα δικά μας δεδομένα μα απόλυτα λογικός έπειτα το μεγάλο κύμα βίας τα τελευταία χρόνια εναντίον των γυναικών στην Ινδία. Οι εικόνες είναι εξίσου ασύλληπτες και στέκομαι να διαβάσω. Σύντομα συνειδητοποιώ πως τα ίσα δικαιώματα που διεκδικούν οι γυναίκες της Ινδίας, αφορούν πρωτίστως την είσοδό τους σε έναν ναό. Πως όλο αυτό ουσιαστικά αφορά μια μεγάλη διαμάχη μεταξύ συντηρητικών και λιγότερο συντηρητικών θρησκευτικών ομάδων εδώ και βδομάδες.
Απογοητεύομαι λίγο μα ποιος δεν καταλαβαίνει πως οι -αναλογικά – λίγες γυναίκες που απέμειναν, κι ενώ δεν μπορούν να τρέξουν μακριά, διάλεξαν ό,τι βρήκαν εύκαιρο για να δείξουν λίγο το μπόι τους μπας και μαζευτεί λίγο το χάος. Πως αυτό είναι μόνο η αφορμή, μόνο το σάπιο κερασάκι στη ληγμένη τούρτα που σερβίρονται οι γυναίκες της Ινδίας από την πρώτη στιγμή που θα γεννηθούν – και εάν είναι αρκετά τυχερές να μην τις σκοτώσουν οι γονείς τους στη γέννα μόνο και μόνο επειδή είναι κορίτσια. Σύμφωνα με το σοκαριστικό ντοκιμαντέρ του 2011, οι λέξεις “it’s a girl” είναι οι τρεις πιο θανατηφόρες του πλανήτη καθώς πάνω από 200 εκατομμύρια κορίτσια αγνοούνται στην Ινδία και την Κίνα.
Όλα αυτά, χωρίς να λάβουμε υπόψη τις εκτρώσεις, το νέο κύμα βιασμών, των καθημερινών επιθέσεων με οξύ και των δολοφονιών ή τα εκατομμύρια των γυναικών που γεννιούνται εκτός κάστας και δεν νοούνται καν ως άνθρωποι. Σήμερα, περίπου 21 εκατομμύρια κορίτσια είναι ανεπιθύμητα από την οικογένειά τους, 63 εκατομμύρια απλά “λείπουν” και 26 εκατομμύρια κορίτσια έχουν παντρευτεί πριν τα 18 τους. Θα αρκούσε απλά να δεις την ταινία Lion μα αυτό αν μόνο θέλεις μόνο ένα τσικ από την καθημερινότητα με μια μικρή δόση της εκεί -ωραιοποιημένης- πραγματικότητας. Διότι αν αντέχεις λίγο παραπάνω, μια καλή λίστα με μερικά κατατοπιστικά ντοκιμαντέρ μπορείς να βρεις εδώ.
Κολαστήρια σαν την Ινδία, μοιάζουν να έχουν όλα τα χαρακτηριστικά ενός καλοστημένου κοινωνικού πειράματος, σαν από κάποιο τρελό επιστήμονα που αποφάσισε να μάθει επακριβώς που σταματά το ζώο και που ξεκινά ο άνθρωπος. Ή μάλλον να αποδείξει πως δεν υπάρχουν καν τέτοιες γραμμές.
Πάντα σκεφτόμουν την Ινδία με τρόμο, όσο μεγαλώνω όλο και περισσότερο σιγουρεύομαι πως πρόκειται για χώρα-πείραμα που απλά φυλάκισαν μέσα κόσμο, έριξαν ελάχιστο φαγητό και πλέον είναι μια γιγάντια αρένα εκατομμυρίων αγριμιών που μάχονται για τη ζωή τους. Κι εμείς παρατηρούμε, ικανοποιημένοι για τα πολύτιμα δεδομένα, μα περισσότερο για το πλούσιο θέαμα. Διότι όπως ήταν αναμενόμενο και σε αυτήν την αρένα, οι αδύναμοι είναι τα εύκολα θύματα. Όπως σε κάθε ζούγκλα. Κάτι τέτοιο φυσικά, ίσως να δικαιολογούσε τα εκατομμύρια των αδύναμων διαδηλωτών που ξεσηκώθηκαν επιτέλους, ακόμη και για μια θέση στον ανδροκρατούμενο ναό. Ακόμα και με τη στήριξη της κυβέρνησης, του Κομμουνιστικού κόμματος, του θεού του ίδιου. Όμως τίποτε δεν πρόκειται να αλλάξει αν δεν αλλάξουν οι συνθήκες του πειράματος.
Ασύλληπτη φτώχεια, πολλή θρησκεία -ή ένα οποιοδήποτε δόγμα- και υπεράριθμοι άνδρες είναι τα τρία πράγματα που όταν τα συναντάς, είσαι δεν είσαι γυναίκα, οφείλεις να τρέξεις μακριά. Και στην Ινδία συγκεκριμένα και τα τρία είναι τούμπανο. Τότε ρίχνεις μια ματιά πιο κοντά σου. Αν σου φαίνεται τίποτα επιστημονική φαντασία η σύγκριση μεταξύ Ινδίας ή Κίνας και Ελλάδας ή γενικά, οι φιλόδοξες προοπτικές μας να εξελιχθούμε σε κολαστήριο, σε ζηλεύω πολύ.
Από το 1984 του George Orwell μέχρι το Persepolis της Marjane Satrapi και το Handmaid’s Tale της Margaret Atwood, όλα ουρλιάζουν για το αντίθετο. Όλα δείχνουν πως είναι πανεύκολο να ακολουθήσουμε οποιονδήποτε, να κάνουμε οτιδήποτε, να υποβάλλουμε άλλους ή να υποβληθούμε σε κάθε πιθανό κι απίθανο βασανιστήριο, αρκεί η πλειοψηφία να πειστεί ότι αξίζει να πιστέψει. Οτιδήποτε. Εντροπία. Το πείραμα ξεκινά πάντα με φτώχεια και εξαθλίωση. Έπειτα χώνεται η ελπίδα από το πουθενά σε μορφή θρησκείας, δόγματος, σωτήρα, κόμματος. Και μετά έρχονται οι άντρες.
Το πείραμα της Ινδίας, της Κίνας και άλλων σύγχρονων κολαστηρίων έχει να μας πει πολλά. Κυρίως, πώς να (μην) γίνουμε η επόμενη χώρα-πείραμα. Κι αν κρίνω από τις φιναλίστ πάμε ντουγρού για την πρωτιά.
Η Ελλάδα μαθαίνω έχει δύο στα τρία, καθώς είναι η 4η πιο θρησκευόμενη χώρα της Ευρώπης ενώ προπονείται σκληρά και καθημερινά για την πρωτιά καθώς: “η Ελλάδα κατέχει την πρώτη θέση, σχετικά με το πόσο σημαντικό ρόλο παίζει στην καθημερινότητα η θρησκεία, με ποσοστό 55%”. Κι ενώ οι ρυθμοί φτωχοποίησης είναι οι ταχύτεροι όλων, μάλλον είμαστε ανάμεσα στους 4 επικρατέστερους για να γίνουμε το επόμενο φαντασμαγορικό θέαμα του βαριεστημένου -αληθινά- ανεπτυγμένου κόσμου. Η πλειοψηφία κάνουμε σκληρή εξάσκηση, μην τα ξαναλέμε είμαστε οι πρώτοι στην Ευρώπη σε προπόνηση.
Τώρα, το μόνο που μένει είναι οι υπεράριθμοι άνδρες -ή μια γερή πατριαρχία που έτσι κι αλλιώς δεν κάνει διακρίσεις σε φύλα. Ευτυχώς κι αυτό το καλύπτει άριστα η θρησκεία μα και η κοινωνία μας. Μετά δε θες πολλά. Μετά απλά χρειάζεσαι τυχαία γεγονότα ή τη λάθος φύση για να βρεθείς στη μέση της αρένας. Ένα κορίτσι που αγάπησε έναν αλλόθρησκο ή αλλόεθνο, ένα άλλο που τόλμησε να πει όχι στις σεξουαλικές ορέξεις κάποιων τρίτων, ένα ακόμη θύμα ζήλιας κάποιου αρρωστημένα χειριστικού που περιέργως, θα το ακούσεις μόνο ως “έγκλημα πάθους” – λες και οι προθέσεις του ήταν καλές ή λες και πρέπει να μας νοιάζουν οι προθέσεις του δολοφόνου. Οι υπόλοιπες απλά ζούμε ξέροντας ότι στατιστικά μία στις τρεις μας, θα κακοποιηθεί σίγουρα.
Καταλαβαίνω την ανάγκη της θρησκείας σε περίοδο εξαθλίωσης και δη απότομης. Καταλαβαίνω την ανάγκη της ελπίδας, την ανάγκη της αλληλεγγύης και τη μεγάλη ανάγκη του ανήκειν όταν από κοινωνικό ον μείνεις ξεκρέμαστος να χάσκεις τα θηρία. Όμως οι από μηχανής θεοί, δεν είναι ποτέ θεοί με την Μαρβελική έννοια. Είναι πρώτα μηχανές και θέλουν καύσιμο για να δουλέψουν. Μα είτε ως καύσιμο είτε για να σε δουλέψουν, σε καμία περίπτωση δεν σώζεσαι.
Δεν είμαι κατά της θρησκείας ντε και καλά. Όπως δεν είμαι και κατά της φτώχειας ή της πατριαρχίας. Απλά τυχαίνει να παρατηρώ πως στατιστικά το καθένα από μόνο του, συνιστά σχεδόν απαραίτητη συνθήκη για γερή ανθρώπινη δυστυχία. Πόσο μάλλον να τα βάλεις και μαζί. Δεν ξέρω, μπορεί απλά να τυχαίνει.
