«Θεέ μου γιατί δεν μ’ έκανες έναν απλό, αθώο ανθρωπάκο να βολεύομαι κι εγώ μες στην ευκολία του εξευρωπαϊσμού. Μήπως επειδή ξέρω την Ευρώπη και τη βαριέμαι; Γιατί δε μ’ έκανες ένα σύγχρονο άνθρωπο; Πρακτικό, άμεσο, κοινωνικό, με το χαμόγελο στα χείλη, ένα νοσταλγό του ροκ εν ρολλ, ένα σύμβολο του σεξ, έναν Έλληνα αντάξιο της Βουγιουκλάκη. Θεέ μου, να μ’ έκανες ένα μαλάκα, ένα χάστλερ, ένα πονηρό, ένα Γιοκαρίνη, ένα προτεστάντη, ένα Νίκο Δήμου, ένα εστέτ της πρεσβείας, ένα Ερρίκο Μπελιέ, έναν άχρηστο δηλαδή. Και τώρα να κάθομαι και να μετράω τα σπασμένα των φανατικών Ευρωπαϊστών.  […] Και τώρα τι μπορούμε να κάνουμε, με μια γενιά στην εξουσία χωρίς μνήμη. […] Δηλαδή τι έχουμε πάθει; Είμαστε εντελώς μαλάκες; Πρέπει να έρθει η Δεξιά για να τακτοποιήσει τα πράγματα; […] Μα έτσι έρχεται η Δεξιά. Όταν το κατεστημένο της ενημέρωσης αγνοεί το λαό, τον τόπο».

Τάσος Φαληρέας, «Πρέπει να ‘ρθει η Δεξιά;» (αποσπάσματα),
δημοσιευμένο στο περιοδικό «Ντέφι» τεύχος 14, Φεβρουάριος-Μάρτιος 1987
και στον τόμο «Χαριστική Βολή», εκδόσεις «Ιστός», Αθήνα 2011.