Όταν το μυαλό δεν πήζει, αλλά πετρώνει.

H διαχείριση μιας κομματικής ήττας στην Ελλάδα, δεν έχει αναλογίες με αντίστοιχες ήττες στην λατινική Αμερική, μήτε καν με τα «άγουρα χρόνια» του βαλκανικού κοινοβουλευτισμού.

Ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά της, είναι πως μπορεί να γεννηθείς εναλλακτικός και να αποστρατευτείς ως ηγέτης νοικοκυραίων. Γίνεται συνεχώς και θα ξαναγίνει. Διότι το πλέον αναξιόπιστο κριτήριο εκτίμησης, είναι η εμπιστοσύνη στα λογάκια. Μήτε με τα τεφτέρια του μπακάλη τα πάμε καλά. Νίκη σε ελληνικές εκλογές, σημαίνει συνήθως αντίστροφη μέτρηση μείωσης πολιτικού οξυγόνου.

Η μεγάλη γαμώτη έγκειται στο ότι αμέτρητα χρόνια τη βγάζουμε χωρίς σκελετά, χωρις ραχοκοκκαλιά. Έτσι, δεν είναι μετάβαση σε ενός τύπου ωριμότητα να πήξει το μυαλό ενός άμυαλου. Διότι το πολύ πήξιμο, καταλήγει να δουλεύει ο «ώριμος» με έναν εγκέφαλο από πέτρα.