Η νήσος των Φαιάκων, που μου λείπει αβάσταχτα μετά δεκαετή ορφάνια, δεν χαρακτηρίζεται μόνον από μπουγαρινιές και τρυφερότητα. Είναι και τόπος όπου σχολιάζονται τα πάντα και επιλέγω δύο δείγματα:
Συγχωριανός μου εκμυστηρεύτηκε πως προ ετών αρκετών ενώ τρώγαμε ποπιέτες στην Τρουμπέτα πως ένα αεροπλάνο κατέπεσε στον Παντοκράτορα. Κι όταν αναζήτησαν το λείψανό του, αφού τελείωσαν τα δραματικά, δεν το έβρισκαν, ώσπου κάποιος το ανακάλυψε κάτω από τη οργιώδη βλάστησι της ανοίξεως.
Καθ΄α δε μοι είπεν αρχαίος φίλος εκ Σωκρακίου, όπου οι κάτοικοι έχουν το ίδιο παρόνομα και εναλλάσσουν δύο ονόματα στα τελευταία 400 χρόνια, κάθε χρονιά μεταπολεμική κι επειδή ήρχοντο οι βασιλείς να διακοπεύσωσιν, τα σχολιαρόπαιδα, ήκουγαν τον βόμβον μικρού ραντιστικού αεροπλάνου και σε έκρηξη χαράς έβγαιναν στον αυλόγυρον να το χαιρετήσουν. Διότι ήτο κουνοπότοπος νήσος και οι άνακτες εφρόντιζαν να μη είναι. Ακολουθούσαν λοιπόν τα παιδάκια το μπουχαρί και όταν ήπρεπε, ίσταντο, άνοιγαν εκστατικά τας χείρας και ανέπνεον βαθέως το Ντηντητί, γεμάτα χαρά. Είτα, επέστρεφαν εις το μάθημα.