Όχι άλλα τρίλεπτα 83′ – 86′ στην Μαδρίτη, όχι άλλα τρίλεπτα 64′ – 67′ στο Λονδίνο, όχι άλλη Βασίλισσα, όχι άλλη Γηραιά Κυρία, όχι άλλη γιορτή των ίδιων και των ίδιων γυναικών, όχι άλλη γιορτή της ίδιας και της ίδιας βαριάς φανέλας, νισάφι κάπου με τις βαριές φανέλες, νισάφι κάπου με την μεταφυσική τους, νισάφι κάπου με τη τεχνογνωσία και τον κυνισμό τους, νισάφι κάπου με τους ίδιους και τους ίδιους οπαδούς των ίδιων και των ίδιων ομάδων που ζουν μια ζωή γεμάτη χαρές και καύλες που οι οπαδοί των άλλων ομάδων θα ήθελαν τριάντα ζωές και πάλι δεν θα τις έφταναν, κούραση μεγάλη οι βαριές φανέλες, κούραση μεγάλη τα παλιά τζάκια, κούραση μεγάλη να χαίρονται συνέχεια οι οπαδοί της Ρεάλ και της Γιουβέντους, πάμε μωρή Τότεναμ και πως να χάσεις απόψε και φυσικά έχασες κι απόψε, δεν πειράζει, ας πανηγυρίζει ο χτικιάρης Ιγκουαϊν, να σπρώξει την μπάλα στα δίχτυα να πάρει παγκόσμιο κύπελλο η χώρα του δεν ήξερε, βρήκε στην Τότεναμ να τα κάνει, ΤΟ – ΤΟ – ΤΟΤΕΝΑΜ και μαζί της κάθε ελαφρών και μεσαίων βαρών φανέλα και μαζί της κάθε οπαδός που περιμένει την μεγάλη χαρά κάθε είκοσι και τριάντα χρόνια κι αυτή δεν λέει να ‘ρθει, δεν ξέρουν το νόημα της ζωής οι χορτάτοι, το νόημα της ζωής το ξέρουν μόνο οι διψασμένοι, οι αενάως ματαιωμένοι, οι αενάως ρομαντικοί, οι αενάως πιστοί στην ομάδα τους που θα χάνει, θα χάνει και θα χάνει, αλλά και τι με αυτό, αυτοί θα ελπίζουν, θα ελπίζουν και θα ελπίζουν, κι αν κάθε τους όνειρο ακολουθείται από μια ματαίωση, αυτοί θα πάρουν στο ένα χέρι το όνειρο και στο άλλο την ματαίωση και θα γυρίσουν κι απόψε σπίτι, χαμένοι αλλά γαμημένα πανέμορφοι.