Το 1954 που κυκλοφόρησε το «Καλημέρα θλίψη» η Φρανσουάζ Σαγκάν ήταν κιόλας δεκαοχτάρα, επισήμως ενήλικη, άρα τέρμα οι μπούρδες «σε ηλικία μόλις δεκαοχτώ ετών» κτλ. κτλ. Το τελευταίο παιδί – θαύμα της λογοτεχνίας που μπορώ να θυμηθώ είναι η Μινού Ντρουέ. Με την ενδημική έλλειψη χιούμορ της Βικιπαίδειας το βιογραφικό της λήμμα εισάγεται με τη φράση «Η Μαρι – Νοέλ Ντρουέ, γνωστή ως Μινού Ντρουέ (γ. 24 Ιουλίου 1947), Γαλλίδα, είναι πρώην ποιήτρια, μουσικός και ηθοποιός». Ένα ζήτημα είναι γιατί δεν παράγονται πια παιδιά – θαύματα της λογοτεχνίας. Παράγονται ωστόσο της μουσικής, αλλά εκεί ισχύει ακόμα η μεριτοκρατία στην ταχυδακτυλουργική χρήση μιας απόκρυφης γλώσσας -περιέργως η μουσική γλώσσα διατηρεί ακόμα την αίγλη του αποκρυφισμού του οργάνου επικοινωνίας ενός αόρατου νευρωνικού ιερατείου των συγκινήσεων αδιάβροχου στη δημοκρατική λογική διείσδυση καθότι άρρητου. Παρά την αμυντική υστερία που επέδειξε, και επιδεικνύει, χρόνια τώρα, το βαρύ εμπορικό πυροβολικό της ποπ, συντονισμένο στο σπάσιμο του κώδικα, δε φαίνεται μέχρι στιγμής να τα έχει καταφέρει. Η γλώσσα των λέξεων όμως, βαρυμένη με όλες τις ρητές αβέβαιες νεωτερικές ασθένειες που αμφισβητούν ακόμα και την ασθενική ορθότητα της μεταφοράς, φαίνεται πως κατέρρευσε κάτω από τα κατακλυσμιαία τουϊτερίσματα, τον αναγωγικό πρωταθλητισμό και την παραληρηματική ηλεκτρονική υπερμνησία των λίγων τελευταίων χρόνων. Έχουν άραγε εξαντληθεί τα θαύματα, η λογοτεχνία (ότι η ποίηση πέθανε από εξάντληση στη Γαλλία το γνωρίζουμε), η αθωότητα ως έννοια, ή τα παιδιά, ή μήπως όλα τα παιδιά είναι θαύματα εκτός απ’ τη Μινού Ντρουέ (που έλεγε ο βιτριολικός Κοκτό); Ζούμε στην εποχή του θαύματος της ανάδειξης της Μεγάλης Παιδοκρατίας και απλώς άλλαξε το παράδειγμα της λογοτεχνίας και στη θέση του μπήκαν άλλα (περιβάλλον και τα ρέστα) πιο ελκυστικά στα ΜΜΕ; Το Πνεύμα της Γης εγκατέλειψε απελπισμένο τη λογοτεχνία βλέποντας πως κινδυνεύει (το ίδιο, η λογοτεχνία, όπως και η Γη) από πνιγμό και στο βάθος του ορίζοντα διαγράφεται το όραμα ενός βικιπαιδικού λήμματος (θα υπάρχει μόνο παιδική Βικιπαίδεια το 2079 όπου θα εξαίρονται μόνο τα επιτεύγματα που κατορθώσαμε σαν παιδιά): «Η Γκριέτα Τούνμπεργ (γ. 3 Ιανουαρίου 2003), Σουηδή, είναι πρώην κλιματική ακτιβίστρια, πρώην παιδί». Στη σημερινή Βικιπαίδεια το λήμμα της Γκριέτας πλησιάζει τον διπλάσιο αριθμό λέξεων από το λήμμα «Ρολάν Μπαρτ», υπερφαλαγγίζει το λήμμα «Ντόναλντ Τραμπ» και είναι γεμάτο από βαφτίσια νεόπλαστων βολικών λεξικών αμφίβιων που αναπνέουν με ίση άνεση στην επιφάνεια της κοινοτοπίας και στην άβυσσο της εμβρίθειας -«Νεανικό Πρότυπο της Χρονιάς», «Πρέσβειρα Συνείδησης», «Ντροπή Πτήσης», «Ανταρσία κατά του Αφανισμού του Ανθρώπινου Γένους». Η δημοσιογραφική ευστροφία αυτών των πρωτότυπων συνάψεων καθηλώνει το λογοτεχνικό εγχείρημα στους αντίποδες, σε νεύρωση πεπρωμένου ή πάθημα πάσχοντος με το ονοματισμένο, άρα υπαρκτό, νεόπλαστο κι αυτό, Σύνδρομο Άσπεργκερ: μια από εκείνες τις τρεμοσβήνουσες απόκοσμα λαμπυρίδες δυσπερίγραπτων συνδρόμων, τα φευγαλέα νεραϊδένια φώτα που συνωστίζονται στα φωσφορίζοντα τενάγη του Αυτισμού, φανερώνουν την εντατική υποψία κάποιου μακρινού επίμονα ανεξιχνίαστου εγκλήματος στα βάθη της συνειδησιακής νύχτας, κάποια διεργασία ονείρου που αποζητά να παρασταθεί, ανεβάζουν τη θερμοκρασία της πραγματικότητας και εκδηλώνονται με υποτροπιάζουσα άτυπη χρήση της γλώσσας: βερμπαλιστική περιττολογία, επιτονιστική μονοτονία, ψυχαναγκαστική εξονύχιση λέξεων ειδικών κατηγοριών, αιφνίδια αστρονομικά ενδιαφέροντα, και πάει λέγοντας. Μολονότι υποτίθεται πάσχουσα κάποτε, ή και τώρα, από το φασματικό αυτό σύνδρομο (που φροϊδικά συνειδητοποιημένη, όπως ταιριάζει πια σε όλα τα κανονικά παιδιά, ισχυρίζεται πως κατάφερε να το μετουσιώσει σε «υπερδύναμή» της) η Γκριέτα δε δείχνει καμιά προσήλωση στα λογοτεχνικά αυτά συμπτώματα. Αντίθετα, η βραβευμένη ρητορική της συναγωνίζεται σε δραστήριο τουϊτερισμό τον μισητότερο ίσως εχθρό της, τον Βελζεβούλ του χωρίς αποτυπώματα ανθρώπινα ή άλλα χορτοφαγικού παραδείσου της, τον πρόεδρο Τραμπ. Η σύντομη συνύπαρξη των δυο ηρώων του Τουίτερ στην πρόσφατη σύνοδο κορυφής του ΟΗΕ για το κλίμα, στη Νέα Υόρκη, εξακοντίζει τον πήχη της λογοτεχνίας στη απαιτητική στρατόσφαιρα της επιστημονικής κυριολεξίας -ποια γλώσσα θα μπορέσει να περιγράψει την καθηλωτική αλληλουχία της μνήμης μακρινών συμβάντων που κρατάει δεμένα μεταξύ τους αυτά τα δυο απόμακρα ολιγόλογα υλικά πλάσματα σε βαρυτική εξάρτηση, σε μια προκαθορισμένη μελλοντική πορεία.