Στα Μπράγκαλά και στα Ελαφονήσια/ Παρασκευή σε συναντώ
Σαράντα μέρες κάνω ν΄ανταμώσω/ Κάθε μεγάλο μου εχθρό
Κρατά τσεκούρι και βαρύ τουφέκι/ Μα το μαχαίρι προτιμώ
Κοιτάζει απ΄το παράθυρο να στέκει/ Κορίτσι δώδεκα χρονώ
Και τη στιγμή που τον πλακώνει κέφι/ Αγρίως τον δολοφονώ.
Τα Μπράγκαλα και τα Ελαφονήσια/ Κρατούν γερά το μυστικό.
[1972]
Όταν έγραφα αυτό το τραγουδάκι κρεμασμένος από τα γκρεμνά της Ζάβορδας, ο κόσμος όπου ζούσα δεν γνώριζε μόνον τη «σχέση» και τον «βιασμό»: υπήρχε, δικαστικώς ηθικώς και λυτρωτικώς για τους παιδόφιλους, η λέξη «αποπλάνηση». Οι συνήθως άσχετοι γονείς, οι πιεσμένοι από το καπέλωμα μιας προίκας που δεν διέθεταν, ανακαλύπτοντας ότι το βλασταράκι τους τραβιότανε με αγαπητικό, του έστελναν μήνυμα ρωτώντας τι σκοπεύει να πράξει.
Το ελληνικό σινεμά του μεταπολέμου είναι φίσκα σε αποπλανημένες. Οι πελούσιοι πατέρες ήταν «αυστηροί» καθώς έβλεπαν την άγουρη κόρη τους ως εμπόρευμα που θα ενδιέφερε άλλους πελούσιους. Οι πτωχοί που είχαν ενώπιόν τους το θέαμα μιας ξεπαρθενεμένης μικρής, πέρα από την ζωστήρα με την οποία χαράκωναν το κοριτσάκι, ήξεραν την μάκινα: καταγγελία του «γαμπρού» για «αποπλάνηση ανηλίκου». Ο γαμπρός αν δεν είχε πεκούνια να εξαγοράσει την παρθενία με έναν αρραβώνα που διαλύονταν, δήλωνε πως θα το πάρει το κορίτσι με παπά και με κουμπάρο και όλα μέλι-γάλα.
Η προίκα, η παρθενία, τα αγόρια που «έπρεπε να προσέχουν μη και τα μπλέξει καμία παστρικιά», τα κορίτσια τα μαστουρωμένα από το συχνό παιδαγωγικό βρωμόξυλο, το δέσιμο στο μπαλκόνι και το έθιμο της λυμένης ζωστήρας, κολλούσαν στον πρώτο εραστή που τους τύχαινε. Συχνά, μια εγκυμοσύνη «έκοβε» τα σαλιαρίσματα. Αλλά νόμιζα πως το φαινόμενο είχε ατονήσει, ώσπου ένας 38χρονος εξηγεί πόσο παιδόφιλο υπήρξε και πως έμπαινε στην κολυμπήθρα του Σιλωάμ ζητώντας να παντρευτεί την παιδίσκη. Πριν μισόν αιώνα, θα τον καμάρωναν ως γαμπρίτσο με κοχόνες. Ιδού ο μάγκαλας που ήθελε και παντρειές:
«Την αγαπάω και με αγάπησε και την ερωτευόμουν ακόμα περισσότερο κάθε φορά και δεν μπορούσα να δω καμία άλλη γυναίκα, είχα σχέση και την χώρισα. Βιασμός δεν μπορεί να γίνει… Μία φορά θα γίνει, δύο; Πόσες θα γίνει; Δεν είναι βιασμός αυτό το πράγμα. Το ήθελε. Το ήθελε και περισσότερο από εμένα δηλαδή, το ήθελε και έχω τραγικά στοιχεία ας πούμε να αποκαλύψω».
Αυτό το όρθιο βόιδι θα δικαστεί για πλημμέλημα, μπορεί και πταίσμα, ο συνήγορός του στη δίκη θα έχει πολύ εύκολο έργο, εξωθώντας την τέως ενδεκάχρονη στο ψυχιατρείο, η κοινή γνώμη θα ησυχάσει διότι σκόπευε ο 38χρονος να βάλει την κουλούρα στο πιτσιρίκι και ο εσμός των Metoo που αντιλαλεί στις ρεματιές και στις ραχούλες όπου ήταν εδραιωμένοι οι νόμοι των μπράτιμων, του καθαρού κούτελου και όχι των Εσκιμώων που σου παρείχαν στρώμα στο ιγκλού και θηλυκό χάδι.
Για τους μεγάλους παιδόφιλους που ακμάζουν και από τον τάφο σε μουσεία, γκαλερί, εκδόσεις και αναλύσεις περισπούδαστες, κρατήστε ενός λεπτού σιγή, διότι θα σας πουν ότι υπήρξαν απεγνωσμένοι και λάτρεις των άγουρων φρούτων και άτριχης ήβης.
Τα Μπράγκαλα και τα Ελαφονήσια/ κρατούν γερά το μυστικό.