Πετεφρής ▸ Πέντε εύκολα κομμάτια

Kυριακή κοντή γιορτή, καθυστερώ να εκφράσω στο cloud την Δευτεριάτικη γνώμη μου, μήπως και τα δύο απελέκητα μαύρα κούτσουρα (απ’ τον Παπαδιαμάντη αυτό) τελειώσουν τη σύσκεψη και μετά αναμένω τη συνέντευξη του ενός, με το «ζώσμα των αρμάτων» προκειμένου να σχολιάσω μετά λόγου γνώσεως.

Αδέλφια, πώς τηνε πατήκαμε έτσι; Πόσα μέλια και σορόπια περιέχει, ως αφράτη φανουρόπιττα, αυτή η Εξουσία; Πώς νομίζουν πως θα αποφύγουν το κλασικό κατάντημα των κινούμενων σχεδίων, που τους αντιπαθείς ή τους κακούς τους πατάει ένας οδοστρωτήρας;

Όπα, φάνηκε έξω από Μαξίμου. Μίλησε για καρέκλα από την οποία θα αποξενωθεί, αλλά πιθανόν να αποβλέπει σε θρόνο. Αν χάσει στελέχη, έχει μπόλικα ο μπαξές. Το συνδυάζω με την αιφνίδια παύση δηλώσεων εκ μέρους του Πάιατ και την προσωρινή έκλειψη του αμερικάνικου παράγοντα, ενώ η Μέρκελ αναγκάστηκε να ξαναφάει σφυρίδα σε δείπνο, προσπαθώντας να δώσει λίγο χώρο και στον κύριο Κυριάκο, που θα το παίξει μακεδονίζων, ώσπου να ψηφιστεί η Πρέσπα. Ενώ ο Καμμένος έδειξε πως η υπερατλαντική εύνοια, τον ενδιαφέρει και μάλιστα, έπαιξε για λίγο και τον υπουργό Εξωτερικών.

Λίγο διάβασμα τώρα, και φρεσκάρισμα αναγνώσεων, ώσπου να τον ακούσω στη συνέντευξη.

Πάει κι αυτό. Ένας Τσίπρας προηγήθηκε σε δηλώσεις (ήταν και συμφωνημένο) δεχόμενος ή ανεχόμενος εις ανάμνησιν μιας πολυετούς εμπειρίας, την παραίτηση Καμμένου. Ας σημειωθεί πως δεν ανέφερε λέξη για το επίδικο ζήτημα, της Πρέσπας. Αλλά ανακοίνωσε την επιλογή Αποστολάκη στην ηγεσία του υπουργείου Εθνικής Άμυνας και το αίτημά του να θέσει ζήτημα Εμπιστοσύνης στη Βουλή.

Η συνέντευξη Καμμένου, είχε πάντως τα χιντάκια του (εκ του hints). Yπενθύμισε πως η πρωτοβουλία του να υπάρξουν Ανέλοι, οφείλεται στην ύπαρξη του Σαμαρά, επομένως πήρε η μπάλα και τον Μητσοτάκη που εξελέγη με την υποστήριξή του (πράγμα που δεν συνέβη με την στάση Καραμανλή).

Αλλά το υπουργείο του θα κατέχει ο ναύαρχος Αποστολάκης, ενώ ασχολήθηκε με το ηθικόν νυν και τέως βουλευτών και στελεχών του, εκφράζοντας κατά τη γνώμη μου, μια σχετική αδιαφορία (έμπλεη φαινομενικού ενδιαφέροντος) για τις πράξεις τους, στο άμεσο μέλλον. Α, ήρε και το εμπάργκο στον Σκάην.

Πάμε τώρα στις προθέσεις, αρκεί να μη κάνω το λάθος να διαβάζω έναν χάρτη ανάποδα.

Ειδικό βάρος έχει η σιγουριά του στον Αμερικανικό παράγοντα. Ήταν και δικό του έργο η δημιουργία του άξονα Ιορδανίας- Αιγύπτου- Κύπρου και Ελλάδας, μαζί με μπερεκέτια για τις διευκολύνσεις που παρέχουμε στον Σύμμαχο. Θύμισε πως «τα είπε κι από το Στέητ Ντιπάρτμεν», ενώ «του ξέφυγε» πως τις προάλλες τα έλεγε με τον Πάιατ. Χώρισε να τσανάκια του με την Ευρώπη, άρα ποντάρισε και ποντάρει να λανσαριστεί ως η Voice of America που την βρίσκει πολύ πιο απέθαντη από την ένωση κρατών που φοράνε κίτρινα γελέκα κάθε Σάββατο. Αναφέροντας τις λέξεις «Μουσολίνι» και «Τίτο», φανέρωσε την δική του εκδοχή στην ερμηνεία του Μεσοπολέμου και του Μεταπολέμου.

Δεν ξέρω πού βρήκε τα επιχειρήματα πως η συμφωνία είναι αντισυνταγματική, αλλά αυτά τα συζητούν με πρέσβεις κι όχι με δημοσιογράφους. Κι ενώ δεν απέκλεισε πως υπάρχουν ζητήματα με τα οποία θα ομονοήσει στο μέλλον, με τον παλιό του σύντροφο, δεν κράτησε τα ίδια μπόσικα με τον Κυριάκο Μητσοτάκη, από τον οποίον «απαίτησε» μία υπεύθυνη δήλωση, υπαγορεύοντας, μοτ α μο, το περιεχόμενό της. Εξάλλου έμεινε ασυγκίνητος όταν του επεσήμαναν πως κινδυνεύει να μείνει κούκκος, ενδεχομένως με άλλους τρεις. Μάλλον το ξέρει, αλλά δεν τον νοιάζει. Γιατί;

Διότι (παρακαλώ να επισημανθεί ο Εγγονοπουλισμός της λέξης «διότι») ο Καμμένος έχει Στρατό, Εκκλησία και την Ομογένεια πέραν του Ατλαντικού. Κι αν δεν τα έχει, νομίζει πως τα έχει. Μάρτυρες, οι τρεις συμβολικές του κινήσεις: σημαία στον Γράμμο, μετάληψη, στεφάνι στα Ίμια. Για τον Καμμένο, ενώ δεν έχει σχέση με την Αριστερά, ο Σύριζα κρατάει το «γιάντες» στην καταβρόχθιση του κοτόπουλου της Εξουσίας. Θα μείνει στο πλευρό του όσο εκείνος τσακώνεται με τον Κυριάκο. Και γνωρίζω πόσο αγωνίζεται, χωρίς να απομειώνει τον Μεγάλο Σιωπηλό, να υποσκάψει τον Κυριάκο, μέσω μικρών σεχτών από μη Καμμενικούς δεξιούς που αισθάνονται πως οι αυτόμολοι του ΛΑΟΣ θα τους φάνε τα τσαούλια.

Και ο στόχος, βγάζει μάτι. Ενώ ο Σύριζα πρέπει να θεωρηθεί κολακευμένος αν συγκρατήσει τα ποσοστά της ΕΔΑ του 1958, ο Καμμένος έχει ένα στρατηγικό πλεονέκτημα ως προς τα θρύμματα της εκτός ΝΔ Δεξιάς. Για την ώρα, υπάρχει ως Άτομο. Για τους δικούς του λόγους ο κάθε δημοσκόπος τον θεωρεί ξεγραμμένο. Αλλά δεν αναφέρω καν τους Ηγέτες του παρελθόντος που πέρασαν παρόμοια κατάσταση κι όμως κυβέρνησαν κάποια στιγμή, ξέρετε πώς. Η Μέρκελ θα βαστήξει όσο κρατάει η θητεία της, ο Βέμπερ θα λάβει κάποιο ευρωπαϊκό εύσημο και δεν ξέρω άλλον συνομιλητή του Τραμπ, αν υπάρξει δεύτερη θητεία του, που να τον καλύπτει περισσότερο.

Ωστόσο, περιγράφω πιθανές προσδοκίες, έως και ονειρώξεις. Από ποια πελατεία θα βρίσκονταν οι ψηφοφόροι που θα έβρισκαν τον Καμμένο της αρεσκείας τους; Απαντώ ευθύς:

Μετά το 2019, οι άλλες εκλογές θα γίνουν με απλή αναλογική, και ο μόνος λόγος που δεν θα γίνουν θα ήταν να κερδίσει ο Μητσοτάκης το πρέπον ποσοστό. Μα δεν παλεύει εναντίον αυτού του ενδεχόμενου μόνον ο Σύριζα, παλεύει και ένα σιωπηλό κομμάτι της Δεξιάς! Κι αν οδηγηθούν τα πράγματα εξ αυτού σε αδιέξοδο, ο Καμμένος ανέφερε επιτροχάδην τη λύση που έχει κατά νου, στη συνέντευξη. Θέλει κοντά του μικρά πατριωτικά κόμματα είτε να ενωθούν, είτε να συμπράξουν με τους ΑΝΕΛ. Όχι στο άγιο Βήμα, το ξεκαθάρισε, αλλά στο εκκλησίασμα.

Και το αποτέλεσμα αυτής της διεργασίας, ακριβώς λόγω και της αρχαίας συμπάθειας με τον Τσίπρα, θα είναι το εξής: ο Καμμένος θα ενισχυθεί από προσφορές συνεργασίας, χωρίς να φιλοδοξεί να πρωτοπορήσει. Αλλά ένα αξιοπρεπές ποσοστό, βρε αδελφέ, μπορεί να το πετύχει αν τον σιγοντάρουν ξέρετε ποιοι. Μια ευπρόσωπη, ελαφρώς ακραία και μανιακά ακυρωτική Πατριωτική Δεξιά, μπορεί να συγκεντρωθεί γύρω από έναν Τραμπικό υποψήφιο. Και το όνειρο των Ευρωπαίων, θα υλοποιηθεί. Το «βρείτε τα μεταξύ σας», θα βρεθεί δια τού Συμφέροντος, της κοινής Λογικής και της Επαναφοράς στην Κανονικότητα των Νοικοκυραίων, που θα συνεχίσουν να στέλνουν στον εισαγγελέα ό,τι τους φαίνεται διεφθαρμένο.

Ακόμη κι ο Λεβέντης πήρε πρέφα την διαδικασία και καμιά φορά την αναφέρει. Ακόμη κι αυτός. Μόνο που θεωρεί πως ο Καραμανλής ενδεχομένως θα καλύψει υπό το πτέρωμά του μια σύμπραξη Τσίπρα-Μητσοτάκη. Και τον μεν Τσίπρα τονε θέλουν πολλοί Ευρωπαίοι, τον Μητσοτάκη θέλει ταλέντο που δεν έχω για να περιγράψω ποιος τον θέλει.

Προσέξτε. Δεν προφητεύω και δεν εκφράζω καμία συναίνεση σε όλα αυτά. Αλλά θεωρώ την Επιφάνεια του Καμμένου πιθανή, κοντά στα όρια της Νεβερλάνδης βέβαια, αλλά εδώ έχουμε χαρεί κάτι μπουμπούκια, αληθείς περιστρεφόμενους δερβίσηδες που μας κατσικώθηκαν, άσε τους Μαχαρίσηδες με τον θεσμικό ρόλο που σείουν κάθε φορά που «οραματίζονται» και χασμώμεθα. Ωμ και πάλι Γκουρού Ντέβα.

Eξάλλου, επεκτείνοντας το «ανελλήνιστοι» του Καβάφη, έχουμε οι πάντες ακούσει πως ηχούν «τα φύλλα της καρδιάς» άλλων, και μάλιστα με βεβαιότητα που όζει. Διαλιέχτε τερατολογίες:

Ο Σύριζα θα νικήσει τον Μητσοτάκη και θα προχωρήσει επιτέλους με συγκάτοικους την Κυβέρνηση με την Εξουσία.

Ο Σύριζα θα εκμηδενιστεί και δεν το καταλαβαίνουμε διότι δουλεύουν τα παπαγαλάκια.

Το Κιναλ θα είναι ο ρυθμιστής.

Ο Μητσοτάκης θα σαρώσει και θα τρέχετε.

Θα γυρίσει ο Τροχός, θα γαμήσει κι ο πτωχός.

Φύγαμε από τα μνημόνια.

Ο Δυσσέας κάποτε για να μονοιάσουμε, μας έστειλε τον Δράμαλη. Οι Σύμμαχοι, για τον ίδιο σκοπό, θέλουν με πάθος ένα τρελάδικο.