Είμαι ο τύπος που πέφτει διαρκώς από τα σύννεφα. Που πίστευε π.χ., ότι αν στην περίπτωση της πρωτόδικης απόφασης για τον Αμβρόσιο, είχαμε εν πάση περιπτώσει να κάνουμε με ένα επαρχιακό δικαστήριο, μια συγκεκριμένη εισαγγελέα και μια συγκεκριμένη δικαστή, η Ολομέλεια του Συμβουλίου της Επικρατείας άλλη συγκρότηση εξ ορισμού έχει, άλλη συνταγματική θέση εξ ορισμού έχει, άλλο τελικά νομικό πολιτισμό οφείλει να εφαρμόζει, έναν νομικό πολιτισμό ο οποίος θα είναι όχι η μία ή η άλλη αποκλίνουσα θέση, αλλά η θέση ενός εκ των Ανωτάτων Δικαστηρίων του κράτους.
Έχουμε όμως, φαίνεται, περάσει σε μια φάση οιονεί δικαστικού ακτιβισμού. Σε μια φάση που οι ερμηνευτικές μέθοδοι του Συντάγματος και των νόμων λυγίζουν μέχρι διαστρεβλώσεως, προκειμένου να χωρέσουν στο ιδεολογικό καλούπι, βάσει του οποίου ο δικαστής είναι η τελευταία γραμμή άμυνας των ιερών και των οσίων της φυλής και στήνει ασπίδα προστασίας απέναντι στους πούστηδες που μηνύουν μητροπολίτες ή σε κομμουνιστές υπουργούς παιδείας που πάνε να αλλοιώσουν την χριστιανικότητα της διδασκαλίας των θρησκευτικών.
Και κάπως έτσι, πέφτοντας από τα σύννεφα, βλέπω ακριβώς από πάνω τους να μην βρίσκεται ουρανός, αλλά ο Σωτήρας του κόσμου, τον οποίο μου δείχνουν 20 από τους 25 Συμβούλους της Επικρατείας της υπ΄αριθμόν 660/2018 αποφάσεως της Ολομελείας.