Οι Κυκλάδες είχαν να ζήσουν τέτοια μεγαλεία από το 1912, όταν ο Ρίχαρντ Στράους παρουσίασε την όπερά του «Η Αριάδνη στη Νάξο». Φέτος, σε μια επανάληψη της όπερας ως οπερέτας, οι εφημερίδες, τα σάιτ και τα κανάλια μας ενημέρωσαν πως ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης αποφάσισε να πάει ο ίδιος στη Μύκονο, για να συντονίσει τα αυξημένα μέτρα κατά της εγκληματικότητας αλλά και του κορονοϊού αυτοπροσώπως. Δεν θέλω να κάνω σπόιλερ, αλλά νομίζω ότι ξέρω πώς θα τελειώσει αυτό το έργο.

Είναι, ομολογουμένως, θλιβερό να βλέπεις ένα υπουργό να κάνει τη δουλειά ενός ταξίαρχου της Ελληνικής Αστυνομίας, ή (έστω) του υφυπουργού Χαρδαλιά. Σε τι χρησιμεύει η παρουσία του στο νησί, εκτός από το να περάσει το δημοσιοσχεσίτικο μήνυμα ότι η κυβέρνηση μεριμνά; O Χρυσοχοΐδης, από το Νησί Ημαθίας, ούτε πρόσωπα ούτε πράγματα γνωρίζει από το νησί της Μυκόνου, και αν ο υπουργός αναγκάστηκε να πάει επιτόπου για να διαπιστώσει αν τα όργανα κάνουν ευσυνειδήτως το καθήκον τους, τότε κάτι δεν πάει καθόλου καλά με τη λειτουργία του δημοσίου.

Προτιμώ να βλέπω το έργο «Ο Χρυσοχοΐδης στη Μύκονο» ως ένα κρας τεστ της Κυβέρνησης, που το προκάλεσε μόνη της. Το καλοκαίρι στη Μύκονο δεν επικρατούν συνθήκες εργαστηρίου, ούτε παραδοσιακής αστικής δημοκρατίας. Είναι πολλά τα λεφτά, όπως λέγεται σε άλλο έργο. Ίσως η κατάσταση να σοβαρέψει τόσο ώστε ακόμη και ο δημοφιλής ήρωας Χρυσοχοΐδης να φανεί ανεπαρκής, και να πρέπει να μεταβεί στο νησί ο Μητσοτάκης ο ίδιος. Μετά συζύγου, φυσικά.

*   *   *

Υστερόγραφο: η εικόνα είναι από το 1968, όταν ο φωτογράφος Terry Ο’Neill αποθανάτισε τον Frank Sinatra και την κουστωδία του στο Μαϊάμι. Δεν ξέρω γιατί αυτή η εικόνα μου ήρθε στο μυαλό όταν άκουσα το «Ο Χρυσοχοΐδης στη Μύκονο». Πάντως το «Ο Σινάτρα στο Μαϊάμι» δεν έχει γίνει ακόμη όπερα, σε αντίθεση με το «Ο Νίξον στην Κίνα» που παρουσιάστηκε το 1987. Ο κάθε τόπος έχει τους δικούς του ήρωες, τραγικούς και κωμικούς.