Ο φόβος της «ενέσας»
10-12-2020

Έχω παραστεί σε βρωμόξυλο, σε κρούση κατακόκκινων μάγουλων, σε τρικλοποδιές που κατέληξαν σε κατάγματα, αλλά πολύ σπάνια παραβρέθηκα σε κλάηματα και γόους που παρέπεμπαν σε πόνο και εξακολουθητικά δάκρυα. Ανεξάρτητα από τον τυπτόμενο ή την τυπτομένη.

Αλλά τέτοια παούρα, τέτοια λιγοψυχιά και τέτοια ηττοπάθεια, που έβγαιναν από την θέα ένεσης έτοιμης να καρφώσει ώμο ή κώλο ή κοιλιά, δεν νομίζω πως έχω ματαδεί. Και όχι, ο υποψήφιος ή η υποψήφια τέτοιας παρέμβασης δεν ήταν ζεύγος Μυσσέ-Σάνδη ή τρυφηλών ντιλετάντηδων ή άμαθων τέκνων στοργικού γονιού.

Επίσης ο πανικός ήταν εξίσου ισχύων και σε αλλοφύλους με παρελθόν βίας, σε ωμοφάγους παραδοσιακούς εχθρούς άνευ λόγου, σε αποφασισμένους λευίτες.

Ακόμη χειρότερα, και μόνη η αναφορά πως η λύσσα ξεπερνιέται με πολλές ενέσεις στην κοιλιά, έφερνε γυναίκες και άνδρες στα πρόθυρα ναυτίας ή τσιρίδων. Τα ίδια άτομα δεν αντιδρούσαν το ίδιο όταν έκοβαν άγαρμπα με τραπεζομάχαιρο το ψωμί και μαζί του μέρος του αντίχειρα.

Κατέληξα πως βελόνα που εγχύει κάτι το υγρό, παραπέμπει πολλούς σε γνωστική παράλυση, καθώς μεγαλύνουν την αίσθηση του τρυπήματος με το πλήθος των σεξικών εκφράσεων περί του πως ενεργούν, βινούντες και βινούμενοι οι άνθρωποι αμφοτέρων των φύλων.