Άλλο ένα νομοσχέδιο για την Παιδεία που θα βουλιάξει στην συστημική μηδαμινότητα. Το Πανεπιστήμιο είναι ένα απολειφάδι τέως ζωντανών ελπίδων που ξεραίνεται στην ταξικότητα και στην τοξικότητα. Αν η Κεραμέως στη θέση ενός Παπανούτσου μοιάζει άτακτο μαθητάκι εκκλησιαστικής σχολής, με την άφιλη, ουδέτερη φωνή μιας κυρίας που ψέλνει τροπάρια, οι φοιτητές χωρίς πολιτική στέγη θα είχαν ανάμεσά τους, δυνητικούς σωτήρες της χώρας, ενωτικούς πεισματάρηδες και κυρίως, ορθογράφους. Δεν έγινε έτσι. Οι λέξεις δεν έχουν σημασία, πλην μιας, ελαφρώς ακατανόητης: λουμπενιά.

Ευτυχώς, μέσα στον ζόφο ακόμη μιας διανοητικά καθυστερημένης κάστας «μορφωμένων» πολιτικών, που αδυνατούν να συγκροτήσουν μια υποτυπώδη αφήγηση για το μέλλον, ένας αστήρ, από καιρό αναμενόμενος, έλαμψε επιτέλους, ακόμη κι αν το Κανάβεραλ, απ΄όπου εκτοξεύτηκε, ήταν ένας περιστερώνας τριγυρισμένος από παραπήγματα.

Ο Γιώργος Τράγκας πολιτεύεται. Στέφεται από κείμενα όπως οι «δυσκολίες πολιτευομένου», ξέρετε τίνος, και από την ιαχή «Πεσσβάρρρ» που διακοσμούσε από τα ερτζιανά τους καβγάδες μου με τους ταξιτζήδες που με μετέφεραν στην στενωπό του «Στρέτο».

Κι αναρωτιέμαι: τι απάτη και τι ανυπαρξία δέρνει την αριστερά όταν αρνιέται στους πάντες να χειρίζονται αντλία, να ασκούνται σε ταχυανάγνωση, να ξέρουν τι ακριβώς έπρατταν οι φουτουρίζοντες κομμουνιστές, και δεν υπάρχει απόστρατος, εγκλωβισμένος σε πεποιθήσεις Κένταυρος ή Τριεψιλίτης, που αισθάνεται ανίκανος να πολιτευτεί. Εδώ και δεκαετίες, απλώς θυμηθείτε την θρηνώδη, σκυλώδη και σερπετώδη μουσική μετά στίχων που μας συνοδεύει. Από το παρελθόν, το πολύ να σώζονται μερικές ευτραφείς με λεπτά άκρα φιγούρες του Μίνωα Αργυράκη, το τραγούδι «το πουλί» και μερικά πτώματα, σκελετοί με κουστούμια απλωμένα σε παζάρια της κακιάς ώρας. Και τι οδηγεί τόσο ατάλαντους, πεπερασμένους, αβοήθητους ανθρώπους, να μπλέκονται με την Πολιτική.