*Στα σπίτια που δεν είχαν ντουλάπες και μουσάντρες, υπήρχε ένα σεντούκι κι επάνω του με τάξη στρωσίδια, σεντόνια, ρούχα και λοιπά. Υπό τον γενικό όρο «γιούκος». Ένα ριχτάρι σκέπαζε τον γιούκο να μη σκονίζεται και καπνίζεται. Το ήλεγαν «σελτέ»
Γιατί Παπαχελάς, γιατί τώρα;
Δεν είναι ζήτημα εσωτερικής πληροφόρησης ή εξάρτηση από «πηγές». Με φαίνεται πως ο εξωτερικός παράγοντας ή παράγοντες, λίγα λέμε, πολλά να καταλαβαίνετε, περνάει φάση αναθεώρησης της τακτικής του στην Ελλάδα.
Ασφαλής, με τεκμηριωμένες τις συνεννοήσεις με το «ενεργό» τμήμα της κυβέρνησης, αρχίζει να αφήνει μια χαραμάδα-μήνυμα προς την αντιπολίτευση, και δεν εννοώ το κόμμα των κυνηγών.
Δηλαδή, αλλάζει το τοπίο;
Η βαλκανική «περιπέτεια» ευοδώθηκε. Τουλάχιστον αυτή που αφορά την Ελλάδα. Η Βόρεια Μακεδονία δέθηκε με τον ΝΑΤΟϊκό άξονα, κι έτσι, ο βαλκανικός Νότος, με άκριες έως το Κόσσοβο,έχει χρωματιστεί επαρκώς. Χονδρικώς, απέναντι στο παζάρι με την Τουρκία, το κλίμα συμμαχιών και αξόνων που την ορίζουν από την ανατολική Μεσόγειο και το Αιγαίο, φαίνεται να έχει καθοριστεί. Ιδίως στην χώρα που κάποτε «δίκαζε» τον Κλίντον.
Φυσικά, απομένουν επείγοντα ζητήματα, που μάλλον ανέλαβε η Ευρώπη, ξέρετε ποια, ως προς την Σερβία. Αλλά εκεί, δε μετέχει η Ελλάδα. Προφανώς. Αυτό που κατάλαβα, είναι πως τα Βαλκάνια γκριζάρισαν. Συνδεδεμένα με τις ανατολικές Ευρωπαϊκές χώρες που έχουν κάποια επαφή με τα Ουκρανικά σύνορα. Όσο πιο εχθρικά προς την Μετανάστευση και φορτισμένα με νέες βίζες εισόδου, το όποιο πιθανό ρήγμα δεν πρόκειται να εκδηλωθεί. Η Ελλάδα ξεμοναχιάστηκε και η μοίρα της χαράχτηκε στον ορίζοντα. Ενδεχομένως, μια ένταξη της Κύπρου στο ΝΑΤΟ (και μη μου αριτσώνεστε) να διευκόλυνε με τους αυτοματισμούς της, την χωρισμένη μεγαλόνησο. Όπου, μετά το Brexit, οι βρεττανικές βάσεις στο νησί θα μπορούσαν να ελέγχονται από την ατλαντική Συμμαχία. Δεν θα ήταν παράλογο και δεν στήθηκαν διαφορετικά οι στοχαστικές προσαρμογές, έργο ειδικών συμβούλων.
Πάμε τώρα στο προκείμενο.
Από δέκα λεπτά έως δέκα ημέρες διαρκεί η εντύπωση από την ανταλλαγή πυροτεχνημάτων ανάμεσα στους «μονομάχους». Είτε είναι Πετσίτης, είτε με κόφτη ζώνης ασφάλειας αυτοκινήτου, είτε καταγγελία για εύπορους που χρησιμοποιούν καλαμάκι για να μας πιούν το αίμα, το σύστημα παράγει θνησιγενή αποτελέσματα. Επειδή στο βάθος του γιούκου, η ευθύνη των πολιτών βγάζει μάτι. Ακολουθεί η σαχλαμπίχλα της πολιτικής καλυψης και το θέαμα βουλευτών στη Βουλή που μανιάζουν αναμεταξύ τους, αλλά αλληλοπειράζονται στο καφενείο της Βουλής.
Είναι προφανές πως μήτε με Novartis, μήτε με Μάτι, μήτε με «απεύθυνση» βάφονται αυγά. Ο Μητσοτάκης, παρά την άτσαλη προσπάθεια να βγάλει την γραβάτα, δεν τον είδαμε ακόμη με φούτερ. Από την άλλη, οι δημοσκοπήσεις τον ευνοούν. Προφανώς, θα προηγηθεί του Σύριζα, και κάπως, κάπου, κάποτε, θα λάβει εντολή. Οι Αμερικανόι δεν τρελάθηκαν να υποστηρίξουν σε αυτήν την φάση τον Βίτσα και τον «Φρουρά!». Καταλαβαίνουν πως ο Σύριζα θα πιάσει με πολλές παραχωρήσεις στην απλή λογική, ένα 25% βαρια-βαριά. Δεν είναι ώρες να πιστέψει πως θα δρομιάσει έναν πολιτικό που θα επαναφέρει γρήγορα τα μπερεκέτια του 36%.
Άρα, οι Αμερικανοί θα αρχίσουν, όσο πατάει η γάτα, να προκαλούν την εμπιστοσύνη της Νέας Δημοκρατίας (λέγε με «πολιτική άνοιξη») και ίσως προχώρησαν ή θα προχωρήσουν σε επαφές αλληλοκατανόησης.
Πιο λιανά, παρακαλώ.
Για αυτούς που δεν καταλαβαίνουν τον υπέρτατο συμβουλευτικό ρόλο των πρέσβεων προς τα ειδικα γραφεία των κυβερνήσεών τους,δεν πειράζει. Ο Τσίπρας δεν έγινε δεκτός με χειροκροτήματα και οι σημερινοί του υποστηρικτές έξωθεν θα τον υποστηρίξουν ενδεχομένως προσωπικά. Μπορεί να δραπετεύσει προς έναν διεθνή οργανισμό με έτοιμη τη σαλαμούρα σε περιπτώσεις σαν τη δική του. Αλλά προσώρας, δύο σημάδια δείχνει το φελτζάνι.
Πρώτο, πως γίνεται ξεσκόνισμα των στελεχών που είναι δυνατόν να συνεργαστούν με το κόμμα που θα προηγηθεί στις εθνικές εκλογές του 2019.
Δεύτερο, πως αυτοί που συνήθως ονομάζουμε «τα μεγάλα συμφέροντα» και οι επιδραστικές σέχτες, προσβλέπουν σε άλλο όνομα: του Μπακογιάννη. Αυτόν θεωρούν μεγάλη ελπίδα. Κανέναν άλλον. Δηλαδή, για να μη γελιόμαστε, τον υγιό της Ντόρας. Με μια προεξοφλημένη θητεία ως δήμαρχος Αθηναίων, κανα δυο χρονάκια, μπορεί να ανελιχθεί στο κύριο πρόσωπο Τρυντοειδούς ή Μακρονικού τύπου, που συνδυάζει τον χαλαρό χαβαλέ του Παιδός Χωρίς Ιδιότητες, με μια ηπιότητα ήθους που χτίζει ένα μέλλον για την Εξουσία, όση και οία θα υπάρχει.
Ας το γυρίσουμε στον τσάμικο
Μουχτάρηδες, κοτζαμπάσηδες, εμίνηδες και πασάδες, αγιογράφοι, μελέτια, αρματολοί και κλέφτες είναι πιο πειστικοί όροι για να εκφράζουν τον νεοέλληνα πολιτικό λόγο.
«Κράτος» η «γκουβέρνο» δεν σημαίνει πάντως φορέα που αναλαμβάνει μισθοδοσίες και ζαϊρέδες. Το Γένος επί αιώνες πλήρωνε τους παπάδες , τους δασκάλους και τους κεχαγιάδες του εξ ιδίων και όχι από τον γενικό λουφέ.
Τι συνέβη με την Κρίση;
Τα ζόρια που προέκυψαν από το Καστελόριζο και τους αμήχανους καραγκοζαίους της πρώτης περιόδου, δεν έσπασαν την μέθοδο των Δύο Ουρανών. Από τους Δεληγιαννικούς έως τον Σύριζα και από τους Τρικουπικούς στον Σαμαρά, έβγαινε πρωθυπουργός αυτός που έταζε αβέρτα, έχοντας πλήρη επίγνωση πως μας δούλευε. Η κοινωνία ήταν και είναι διαμελισμένη. Η πιό σταθερή σχέση των Ελλήνων με την πολιτική, ήταν η πίστη στο ποιά Δύναμη θα μας ξελάσπωνε, με ταυτόχρονες υμνωδίες στην άρση κάθε ζυγού,στην ανεξαρτησία και στην δύναμη της αυτοδιάθεσης. Και στην παντοδύναμη, λαγωνική, δαιμονική τέχνη να βρίσκονται δανεικά κι αγύριστα, μια τέχνη κεκοσμημένη από ξεχέσιμο αυτών που πίστευαν σε άλλους δανειστές.
Υπάρχει κάποια πρόβλεψη για το μέλλον;
Γραικωμένο κείμενο χωρίς πρόβλεψη , είναι Θεοχαρόπουλος χωρίς δυνατότητα να τρουπώσει κάπου.Ο σελτές που θα καλύψει αυτό το σύστριγγλο, μετράει μέρες ή μήνες. Στο σπίτι έπεσαν ξυλουργοί και κουφωματατζήδες και στήνουν ντουλάπια. Οι μικρές ηλικίες περιμένουν, όπως όλες οι προηγούμενες, να γεράσουν για να καυχιούνται υπέρ των αγώνων που έδωσαν. Βλέπετε, τα αποτρόπαια τρόπαια του παρελθόντος βασίζονται στην επιλεκτική μνήμη. Ο αυριανισμός όρμησε στον Χατζιδάκι αλλά υποστηρίχτηκε από την Μελίνα. Αμφότεροι στο σύγχρονο εικονοστάσι. Οι ξένοι μας το έχουν μάθει, ενώ εμείς τάχα το κρύβουμε: οι περισσότεροι Έλληνες, ζουν εσωτερικό πολυπλάνητο πολιτικό βίο. Όλες οι νεκρολογίες είναι ελλιπείς.Κι ενώ περνάνε τα χρόνια, μετατρέπονται κατά περίπτωση. Τα πάντα αναθεωρούνται.
Ακόμη και τα πάντα, τα αρκουδέλια που τρώνε τα μπαμπού.
Αν έχεις δίκιο, τότε γιατί συνεχάνε το ξεκατίνιασμα;
Διότι κανένας δεν βάρεσε συναγερμό. Με έναν αρχηγό να παριστάνει το κρητικάτσι, πρώτη φορά ηγέτης σε τσακίρ κέφι, και τον άλλον αρχηγό να ανακαλύπτει πως θα είναι ο πρώτος γουαναμπή πρωθυπουργός της δεξιάς που δεν θα την συσπειρώσει, το τελευταίο που δεν έχουν προσέξει, είναι πως εκθέτουν εαυτούς δείχνοντας δεινήν ανασφάλεια. Και την ανασφάλεια την οσμίζονται τα οπαδικά μελέτια. Αυτά, τα ξέρουν τα μικρότερα κόμματα και αμύνονται με επιτυχία: ακόμη κι αν προβλέπεται να πατώσουν, έχουν ίρτζι και το δείχνουν. Σκεπάζουν στοργικά με τον σελτέ τους τον γιούκο. Ακόμη κι ο τάλας Βαρουφάκης παίρνει την Παμέλα Άντερσον- ποτέ δεν θα καμάρωνε για έναν Μπελαβίλα. Η χώρα είναι πολύ μικρή για να της κάνουν ψυχογράφημα οι εντεταλμένοι πράκτορες που την έχουν χρεωθεί. Εξάλλου, η αποτίμηση της ελληνικής ιδιοπροσωπείας, είναι γραμμένη από τον καιρό του Φίνλεϊ, του Εδμόνδου Αμπού, έως τον Πόρτερ ,τον Λήπερ και τον Πολκ.
Ακροτελεύτιο
Οι ξένοι δεν θα εκτεθούν. Δυο μέρες μετά τις ευρωκλογές θα καεί το πελεκούδι με τις αρχαιρεσίες τους, και οι Αμερικάνοι θα αλλάξουν μέρος του αστερισμού, αναλόγως του αποτελέσματος. Σε καμιά περίπτωση πάντως δεν θα χρησιμοποιήσουν για τον Έλληνα γιούκο, μια φλαμανδική ταπισερί ως σελτέ των Γραικών. Ένας βαμβακερός διπλός χίπικος υπνόσακκος, σαν αυτός με τον οποίο σκεπάζω το σαρκίο μου είναι υπεραρκετός. Εξάλλου δεν έχουμε να φυλάξουμε κάτι σπουδαίο, πάρεξ αλατζάδες, κάμποτα και τσίτια. Ραιγιόν, τσελβόλ και έτσι.
