Και κάπου εδώ φτάνουμε αρκετά κοντά στο τέρμα των πραγμάτων. Τάκης Θεοδωρόπουλος στην Καθημερινή: «Στοιχειώδες, κ. Γεωργιάδη. Βλέπεις ένα πρόσωπο που σε διεγείρει. Ρωτάς τι ζώδιο είναι και αμέσως μετά ζητάς ταυτότητα ή τουλάχιστον μια υπεύθυνη δήλωση όπου να εμφανίζεται ευκρινώς και ολογράφως η χρονολογία γεννήσεως, έτοιμη για το ΚΕΠ. Έτσι γίνονται τα πράγματα. Αλλιώς πώς θα πάει μπροστά η Ελλάδα;».

Όταν βγήκε η είδηση για την καταδίκη Γεωργιάδη, δεν είχα καταλάβει -και φοβάμαι κανείς δεν είχε καταλάβει- πόσο βαθιά ιδεολογικό είναι το ζήτημα. Από την άλλη, επειδή ο κάθε Θεοδωρόπουλος δεν είναι παρά στρατιωτάκι της άνωθεν γραμμής, αν η άνωθεν γραμμή ήταν διαφορετική, αν η άνωθεν γραμμή είναι διαχωρίζουμε πλήρως τη θέση μας από τον Γεωργιάδη και μην τολμήσετε να ξαναπολιτικοποιήσετε αυτή την ποινική υπόθεση, τέτοιου είδους άρθρα προφανώς δεν θα είχαν γραφτεί ποτέ. Η ύπαρξη όμως της άνωθεν γραμμής δεν αναιρεί ότι τέτοιου είδους σκέψεις υπάρχουν φυτεμένες ως συστατικό, τελικά, στοιχείο του πυρήνα μιας πολιτικής σκέψης, η οποία διαχωρίζει τους ανθρώπους σε εκείνους που δικαιούνται να σε γαμάνε κυριολεκτικά και μεταφορικά κι εσένα που υποχρεούσαι να γίνεσαι σκεύος ικανοποίησης της ζωάρας τους, είτε χωρίς να ερωτηθείς καθόλου, είτε με το ερώτημα να είναι «προτιμάς αυτό ή την καταστροφή»; Το ίδιο ερώτημα που τέθηκε με την αποικιοκρατία των μνημονίων, το ίδιο ερώτημα που τίθεται από κάθε αποικιοκράτη που κάνει σεξ με ανήλικα θύματα τράφικινγκ.