Οι επιζήσαντες του έτους 1972, θα θυμούνται μία ασπρόμαυρη τηλεοπτική σειρά με ήρωα κάποιον που μετέφερε θεόκλειστη μια τσάντα.
Επίσης οι φιλομαθείς, δεν μπορεί παρά να έχουν διαβάσει για μια τσάντα που εκράτει ο Στάουφενμπεργκ το 1944 στην οποία υπήρχε μία βόμβα που θα δολοφονούσε τον Αδόλφο Χίτλερ. Δυστυχώς για τους συνωμότες, καθώς η τσάντα αφέθηκε από τον Στάουφενμπεργκ κάτω από το τεράστιο βαρύ επιτελικό τραπέζι των επιτελών του Χίτλερ, κάποιος την μετακίνησε προς την βάση του τραπεζιού και όταν έσκασε τον τραυμάτισε αλλά δεν τον σκότωσε.
Όταν λοιπόν ο νέος συνήγορος του υπόπτου για βιασμούς κατά συρροήν βγήκε από τους δικαστές με τη δικογραφία στο χέρι και την χαρακτήρισε με ελάχιστα στοιχεία και κάπως στεγνή, ήταν προφανές πως είχε αποφασίσει να εκκινήσει την υπεράσπιση μετακινώντας ογκώδες έπιπλο παρά Δήμον Ονείρων, ήτοι θα προσπαθήσει να απομειώσει τις όποιες μαρτυρίες.
Το κατς της συμφοράς
Αμφιβάλω εάν ο πρωθυπουργός διέθετε τη δέουσα ευφυία, που διαθέτει ο κάθε σημαίνων και συμπαθών την συναναστροφή με ανήλικα μεσόκοπος, να έχει το μυαλό του προσηλωμένο στο ζήτημα των ασυνόδευτων ανηλίκων, όπως διατείνονται μερικά ξουράφια της δήθεν αριστεράς, ήτοι απολιτικοί φασαριατζήδες.
Ο πρωθυπουργός εξαρχής, θέλησε να ευθυγραμμιστεί με ένα γενικό εκ δυσμών αίσθημα ανοχής, ισομοιρίας και διάλυσης των σχέσεων αποκλειστικά μεταξύ των δύο φύλων. Ήταν φυσικό, αφού είναι (και φαίνεται) ορκισμένος κυνηγός της κοινοτοπικής ελευθερίας: αν δεν το πράττει ο Τρύντω, για παράδειγμα, ο ίδιος δεν το πράττει.
Γι΄αυτό και ο Σύριζα, που διατείνεται πως ασκεί αξιωματική αντιπολίτευση (την λεγόμενη «φέξε μου και γλύστρησα») έσπευσε δια της Αυγής και ενός περιστρεφόμενου φουρφούρη να εξηγήσει στο κοινό της πως ο Μητσοτάκης δεν είναι μήτε «τοιούτος» μήτε κανένας οπισθοδρομικός. Ο Μητσοτάκης μπορεί να κόβει το τσιγάρο αλλά όχι και τα χούγια.
Το καίριο σφάλμα
Ετοιμάστηκε μία άχλα άχλα διαδικασία με στόχο να συνεγείρει την προσήλωση στα παιδιά και να καταγγείλει αδίστακτες παρέες. Αλλ΄εγώ δεν ξέρω από δικανικά μήτε θα τα μάθω. Δεν μπαίνω στην ουσία της υπόθεσης. Γενικά βλέποντάς το, προβλέπω να γίνει αναπαράσταση της Δέσπως που πολεμά, ώστε να παραμείνει η Μενδώνη, αλλά και να υπάρξει μία δεύτερη γνώμη σε όλα αυτά που θεωρούνται αυτονόητα. Αυτό είναι το έργο του Κούγια:
- Όχι «κατά συρροή βιασμός» αλλά «καθ΄όλα νόμιμη εκπαίδευση ανηλίκων μέσω ΜΚΟ για να διδαχτούν θεατρικά έργα»
- Όχι «ψάρεμα ντελικάτων εραστών» αλλά ευγενείς μονομανίες ενός ιδιόρρυθμου παραδοξολόγου
Ο Κούγιας θα βασιστεί στο αμφίμεικτο φρόνημα των μαρτύρων κατηγορίας (εκτός από γείτονες μικροαστούς, υπάρχουν και εξεζητημένα ομιλούντες παρεξηγήσιμοι άνδρες).
Με δυο κουβέντες, ακόμη κι αν ο σκηνοθέτης-ηθοποιός φάει τριακόσια χρόνια φυλακή, η ελπίς των υπερασπιστών είναι σε δεύτερο βαθμό να ξεμπερδεύει εύκολα.
Πολύ θα ήθελα να υπάρξει φυσικός δικαστής για όλα αυτά.
Σημασία έχει πως αλλάζει την ατζέντα
Και κάτι τελευταίο, από στενό έως ευρύστερνο. Δεν είμαι τόσο βλάκας ώστε να μετράω με το τσιμπιδάκι την δικανική άμυνα ή επίθεση. Δηλαδή, δεν αποτιμώ την ηθική πλευρά. Έχω γκώσει από τις αμέτρητες εκδοχές της νεοελληνικής λιβιδούς. Άσε τι έχω βιώσει κατά καιρούς. Εδώ και πολλά χρόνια, ενδιαφέρομαι αποκλειστικά για την Αφήγηση και τις Παραλλαγές ανάμεσα στην Πένθιμη και στην Χαρωπή ερμηνεία της Σάρκας. Και ο Λιγνάδης, μόνο και μόνο από το ίρτζι που παράγει, γίνεται κατανοητός από μία τελείως συγκεκριμένη Αφήγηση, όχι βέβαια την πλατωνική ή του Λουκιανού, αλλά από την μαθησιακή εξάρτηση του Θεόφραστου από τον Αριστοτέλη.
