Πήραμε τα διεθνή εύσημα για τις γρήγορες και αποτελεσματικές δράσεις μας. Δικαίως, ας χαρούμε με την επιτυχία μας. Επιτυχία που το εγχώριο marketing την πλασάρει υπερσυσκευασμένη σε περιτύλιγμα κλασσικής μουσικής και Σαββόπουλου, πακέτο που εξυψώνει σε ταρκοφσκική θυσία το κόλλημα στον καναπέ. Ήταν και η βδομάδα των Παθών, έδεσε.
Μόνος είμαι κι εσείς μόνοι, στα σπίτια μας ο καθρέφτης. Κάποιες σκέψεις:
Η πρώτη αλήθεια – η κυβέρνηση έκανε αυτό που θα έκανε οποιαδήποτε κυβέρνηση. Πλην της περίπτωσης κυβέρνησης που επικρατούσαν λαλημένοι ή δίχως ανάστημα δίπλα στην Εκκλησία. Ομολογώ αδίκησα τον Πρωθυπουργό σε σχέση με το μπόι (ποιος περίμενε τέτοια κλιμάκωση θανατικού σε γειτονικές χώρες;)
Ό,τι πράξαμε δεν έγινε γιατί δίνουμε αξία στην μόρφωση, στις πανεπιστημιακές περγαμηνές και στην επιστήμη. Ούτε γιατί σεβόμαστε ηλικιωμένους και προγόνους. Ο φόβος ήταν. Το μούδιασμα μπροστά στην επίγνωση του ετοιμόρροπου της δημόσιας υγείας. Δύο στο ταγκό, κυβέρνηση και πολίτες. Ίσως λειτούργησε και το γεγονός (σύμπτωση θέλω να πιστεύω) ότι ο Τσιόδρας (την τεχνογνωσία του οποίου σέβομαι) έχει επτά παιδιά και ψέλνει. Μπορεί αυτό να διέλυσε αμφιβολίες θεουσών πανελλαδικά πλην όσων με χρυσίζουσες ανταύγειες.
Τα μέτρα πιθανότατα ξεχειλίζουν όπως παραφουσκωμένα μπράτσα σε εποχή επίσπευσης της ψηφιακής μετάβασης της χώρας. Το τερματίσαμε με τα μέτρα δίχως την επαρκή ποσότητα τεστ να έχουμε εποπτεία της παρουσίας ενός αναπνευστικού ιού στον πληθυσμό. Βάλε μέτρα, γκαζώνουμε, είμαστε large, φετίχ, σκοράρισμα σε ηλεκτρονικό παιχνίδι με ποιητική διάθεση. Ακριβό μου διθέσιο – να με πας απ’ το σπίτι. Καμία αμφιβολία λοιπόν ότι θα τα καταφέρναμε, το αποτέλεσμα μετράει. Και δεν νομίζω ότι είναι πολλές οι χώρες που έχουν επαρκή ποσότητα τεστ. Μπορεί να κάνω λάθος.
Μαζί με τα μέτρα, τα briefings των έξι που θα ήταν συντομότερα και αποτελεσματικότερα αν δεν θύμιζαν παρουσίαση ποιητικής συλλογής σε βιβλιοπωλείο παρόδου της Αθηνάς και ταινία του Τζεφιρέλι.
Η δεύτερη αλήθεια – επιτεύγματα που βασίζονται στο φόβο δεν έχουν πολλαπλασιαστικό αποτέλεσμα. Αν μας διέκρινε τόση πρεμούρα για την επιστήμη και τον ορθολογισμό, και μας και τους ηγέτες μας, όση πιστεύουμε ότι ανέδειξε ο καιρός της πανδημίας, θα είχαμε λυμένα προβλήματα όπως τα σκουπίδια, θα είχαμε διαφορετική συνείδηση στο ζήτημα της κλιματικής αλλαγής, η τραγωδία στο Μάτι θα είχε αφομοιωθεί από την κοινωνία με ευρύτερους, ουσιαστικότερους όρους πέρα από δικομματική σφαγή. Οι πολιτικές ηγεσίες που πέρασαν, δεκαετίες τώρα, θα είχαν προχωρήσει σε αντίστοιχες πολιτικές κάτω από κοινωνική πίεση δίχως υπολογισμό πολιτικού κόστους. Ας μη βαυκαλιζόμαστε, δυστυχώς λοιμωχθήκαμε δεκαετίες με τόση επιμόρφωση και κατάρτιση.
Η τρίτη αλήθεια – δεν έχουμε ιδέα πως να προχωρήσουμε την επόμενη μέρα. Όπως σε ταινία με επιζήσαντες μέσα στην ασφάλεια σπιτιού που πρέπει να επιχειρήσουν να ξεμυτίσουν. Ιδέα δεν έχουμε της εικόνας της εξάπλωσης του ιού στον πληθυσμό της χώρας, ιδέα για τη συμπεριφορά του, εποχική ή όχι, για το αν αφήνει ανοσία. Για την ώρα τουλάχιστον. Και όταν ξεμυτίσουμε, αναμένοντας θεραπείες και εμβόλια, θα είμαστε έτοιμοι για ταμπλό βιβάν, για εκείνο το παιχνίδι με τα στρατιωτάκια, τ’ ακούνητα, τ’ αμίλητα και τ’ αγέλαστα. Η φθίνουσα ταλάντωση που άκουσα να λέει κάποιος ειδικός για το comeback του ιού, μπροστά στην καλοκαιρινή περίοδο μιας τουριστική Ελλάδα.
Ταλάντωση, φθίνουσα μέχρι το τέλος.
