Ασφαλώς ο Δένδιας, περιμένοντας να τηρηθεί η ιδιότυπη νηστεία του Ραμαζανιού, είχε τις εντολές του απέναντι σε ενδεχόμενο καρφάκι του Τσαβούσογλου. Μόνο που σφάλλει όποιος εκτιμά πως ο υπουργός Εξωτερικών εξερράγη και τα έσουρε στον Τούρκο ομόλογό του.

Η όλη διαδικασία μου θύμισε την γνωστή «ομολογιακή» τακτική των πρώτων χριστιανών μπροστά σε ρωμαίο Έπαρχο που είχε κι αυτός τις εντολές του. Μόνο που δεν πιστεύω ότι καινοτόμησε. Ανάμεσα στο χρόνο που απαιτήθηκε ώστε να κλειδώσει το ραντεβού της Πέμπτης και στην πρόσφατη υπερπτήση, εκτιμώ πως όχι ο Δένδιας, αλλά υψηλά ιστάμενος Έλλην παράγων, φρόντισε, ίσως μέσω Πάιατ ή άλλης υπερατλαντικής πηγής, να προσεγγίσει αρμοδίως το περιβάλλον του Μπάιντεν, και, αν όχι να ζητήσει οδηγίες, τουλάχιστον να πάρει μια γνώμη, βρε αδελφέ, εάν ο υπουργός εξωτερικών κινηθεί με ελευθεριότητα, αυτό θα είναι αποδεκτό από την Σύμμαχό μας, που είναι και σύμμαχος του γείτονα. Άρωμα του Οβάλ γραφείου επικρατούσε στην κοινή παρουσία.

Στόχος δεν ήταν να επισημανθεί πως οι Έλληνες έσκασαν και βαρέθηκαν από την τουρκική τακτική, αλλά εκτός από μια γενική και αόριστη ευαρέσκεια του γενικού πληθυσμού, υπάρχει και κάτι άλλο: η δυσφορία έναντι της νεοοθωμανικής τακτικής, απέκτησε μια διασυμμαχική υποστήριξη. Όχι της Ευρώπης (αυτηνής τα γρανάζια απλώς τρίζουν) αλλά της Αμερικής που όσο δυνατή και να αισθάνεται, ενόψει μελλοντικής προσάρτησης του Ντόνετσκ στην ρώσικη ορχήστρα, πως έχει ανάγκη και την παραμικρότερη δήλωση κριτικής έναντι κάτι παράξενων συμμάχων.

Ας θεωρηθεί λοιπόν η πρωτοβουλία Δένδια, που πολύ την γλέντησα, ως εμβόλιο έναντι της ζαρωμένης αντίδρασης που με το ζόρι ασκούμε από τον καιρό του «Χόρα» και των Ιμίων, ως μία ασφαλέστατη και μη επικίνδυνη δήλωση προσχώρησης στην διαφαινόμενη αντιρωσική λίγκα που σχηματίζεται αργά εν όψει ενός «μεθαύριο». (Το «αύριο», ήτοι η προσάρτηση των ρώσικων πληθυσμών που κατοικούν την ανατολική Ουκρανία, κάποια στιγμή, θα συμβεί).