Ο βάναυσος, ακατέργαστος, σχεδόν κατουρλιάρης, απροσάρμοστος ηγέτης, παραμένει διαχρονικά το όραμα των κοινωνιών, ανεξάρτητα από τη συλλογική τους παιδεία.Το ίδιο ισχύει για κάτι «ξύλα απελέκητα» εφοπλιστές και κτηματίες, καραβανάδες με φήμη τζώρα, ικανούς μόνον να στρίβουν το μεσοπολεμικό μουστάκι τους με μαντέκα. Το να είσαι αγροίκος συχνά σημαίνει «δικός μας», σε αντίθεση με τους 100 χαρακτηρισμούς, από το «θολοκουλτουριάρης» έως «ντιγκιντάγκας», που επιφυλάσσει ο ψηφοφόρος στο βλαστάρι του.

Άρα, λιγότερη έκπληξη, παρακαλώ, για τους φουσκωμένους λογαριασμούς που εμφάνισε ο Τραμπ στις εκλογές, να μη αρχίσω να μετράω «φυσιώντες παραδοξολόγους» σαν τον Φάραντζ. Η δεξιά και η ακροδεξιά, σπανίως βγαίνουν στο κουρμπέτι χωρίς παράσημα απονεμημένα από τη λαϊκή λατρεία.

Κι όταν βγαίνει ο εύελπις γέρων και δηλώνει «προηγούμεθα τόσες χιλιάδες σε αυτήν κι αυτήν την Πολιτεία, τι ανάγκη έχουμε της επιστολικής ψήφου», δεν αποθαρρύνει απλώς τους κομψευόμενους πολιτευτάκηδες του σινεμά, αλλά αποθρασύνει όσους χάρηκαν βλέποντας Κοέν και Ταραντίνο και Μπάντι μούβις, θεωρώντας, οι ηλίθιοι, πως έτσι ασκείται κριτική στο αμερικάνικο τίποτε.

Όσο ήταν και όσο είναι πρόεδρος, θα αλλάξει όλο το σύστημα, με τρόπο που να τον συμφέρει. Είναι αγράμματος και λιμοκοντόρος και δεν θα τιμωρηθεί ποτέ του. Όσο για τους άλλους που επέλεξαν το ραμολί το ξέψυχο για να τρυγήσει αξιοπιστία και επαναφορές, ας δοκιμάσουν να καταπραΰνουν τον Ερτοάν του μέλλοντός τους.