Τελευταία, αντί να δουμε το μέλλον της χώρας, ψάχνουμε τον φταίχτη της Κρίσης, με παραδείγματα από το παρελθον της. Χαρακτηριστικά, θεωρείται ο Τσίπρας το σύγχρονο ανάλογο του σπαρτιάτη ναυάρχου Ανταλκίδα που κατάφερε να συμφωνήσει με τους Πέρσες να γίνουν οι ρυθμιστές της περιοχής, κρατώντας την Κύπρο και την μικρασιατική ακτή και καθιστώντας όλες τις ελληνικές πόλεις “ανεξάρτητες”.

Η «βασίλειος ειρήνη» του 387 πΧ, έσυρε τους πάντες να την υπογράψουν, κράτησε αρκετά, αλλά δεν  εμπόδισε μήτε την Σπάρτη να πολεμάει για μια χαμένη ηγεμονία, μήτε την Αθήνα, να χάνει τις ελπίδες της για κυριαρχία. Οι αλλαγές στρατοπέδων στην περιοχή, ζαλίζουν. Οι χρηματισμοί έπεφταν σύννεφο, αφου οι Πέρσες, άλλαζαν πλευρά μόλις διαπίστωναν πως η μία πήγαινε να τουμπάρει την άλλη.

Ο Ανταλκίδας έζησε στιγμές θριάμβου και απόγνωσης, ώσπου λένε πως αυτοκτόνησε απελπισμένος. Ακόμη και ο Ξενοφών, διακόπτει τα «Ελληνικά» του μετά τη μάχη της Μαντίνειας, που άφησε την Ελλάδα στο χάος.

Σύμφωνοι, οι Μήδοι εντέλει διάβηκαν, αλλά δεν το χάρηκαν πολύ, επειδή τους έσβησε η πανελλήνια εκστρατεία.

Καλοί οι παραλληλισμοί, αλλ΄όχι αυτός. Κάθε περίοδος και τα όπλα της, κάθε κατεργάρης στον πάγκο του. Αλλά ο Ανταλκίδας, δεν τους φταίει σε τίποτε.

Πιθανόν σε ένα θεατρικό δρώμενο να υπάρξει η σύγχρονη τραγωδία «Ανταλκίδας»και να ικανοποιηθούν οι συνήθως ανιστόρητοι θεατές. Αυτές οι αντιστοιχίες, είναι παθητικά νοσταλγικές και ανήκουν στην ομάδα της κλάψας και της πεποίθησης πως φταίμε γονιδιακώς για το χάλι μας. Ο Ανταλκίδας δεν υπήρξε Εφιάλτης, μήτε η Περσία μοίραζε επιρροές για να μοιάξει κάποτε του ΝΑΤΟ.

Η Ελλάδα  που λατρεύει τα τοστάκια και τους δρομείς της αλληλεγγύης στους πημένους δρόμους της, απλώς βαυκαλίζεται. Ακόμη μια χαμένη άνοιξη και ο  Αθανάσης Διάκος θα σουβλιστεί στην Αλαμάνα.