Πέρα από τους αστεϊσμούς, πέρα από τα παράπονα, πέρα από όλα όσα έχουμε ακούσει τις τελευταίες ημέρες για τις ουρές στα εκδοτήρια της πολυπόθητης κάρτας ΜΜΜ, ας δεχτούμε, έστω μερικώς, ότι η ουρά είναι το σήμα κατατεθέν του πολιτισμού μας. Αφ’ ης στιγμής ο άνθρωπος κατάφερε να τιθασεύσει τα ζωώδη ένστικτά του, η ουρά, καθησυχαστικά απειλητική, έκανε την εμφάνισή της. Ουρές στις τράπεζες, ουρές στις δημόσιες υπηρεσίες, ουρές στον άρτο, ουρές στα θεάματα. Μόνο τα τελευταία χρόνια, με την αλματώδη διείσδυση του διαδικτύου και των ηλεκτρονικών μέσων πληρωμών έχει κάπως μειωθεί το φαινόμενο της γραμμικής και γραφικής αυτής συνάθροισης έλλογων όντων με σκοπό την ικανοποίηση αναγκών και επιθυμιών. Ο άνθρωπος, μόνο τώρα, δύναται με τις κατάλληλες κινήσεις να ανασάνει, απαλλαγμένος από τον βραχνά αυτής της περιττής συγκέντρωσης. Με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια: και πολιτισμός, και μείωση του φαινομένου της ουράς. Αλλά η μείωση του μισητού πια φαινομένου έχει ένα τίμημα που ίσως δεν είναι ορατό με γυμνό οφθαλμό.
Αν δεχτούμε ότι η συντριπτική πλειοψηφία των ουρών, σήμερα, έχει να κάνει με χρηματικές συναλλαγές, τότε αυτομάτως κάνει την εμφάνισή του το πρόβλημα. Οι ηλεκτρονικές πληρωμές συνεπάγονται πιστωτικές ή χρεωστικές κάρτες άρα και μεγαλύτερο έλεγχο από το κράτος, ή από όποιον άλλο οργανισμό δύναται να παρακολουθεί και να καταγράφει τις συνήθειές μας προς όφελός του. Από τη μια μεριά τιθασεύσαμε τις ζωώδεις ορμές μας, και απολαμβάνουμε τον ιδιοσυγκρασιακό πολιτισμό της ουράς, αλλά από την άλλη, εφόσον τώρα διατεινόμεθα ότι μας ενοχλεί, και θεωρούμε ότι μπορούμε με ηλεκτρονικά μέσα να την υποκαταστήσουμε (και να κερδίσουμε επιπλέον πολιτισμό), ας γνωρίζουμε ότι έτσι παραδίδουμε σταδιακά ένα σεβαστό κομμάτι της ελευθερίας μας, που, και εδώ είναι η ειρωνεία, νομίζουμε ότι η ουρά μάς το στερεί. Η τεχνολογία τελικά κάνει πλήρη κύκλο και μας δείχνει τα δόντια της. Με την ουρά αφήσαμε πίσω το νόμο της ζούγκλας, το might makes right, αλλά αν θέλουμε να αφήσουμε πίσω και την ίδια την ουρά, θα πρέπει να γνωρίζουμε ότι μαζί αφήνουμε και πάλι την ελευθερία μας, και αυτή τη φορά την αφήνουμε στα χέρια και τα ζωώδη ένστικτα, όχι ορατών και άμεσων εχθρών, αλλά αόρατων κρατικών, παρακρατικών, και υπερκρατικών δυνάμεων. Παραδόξως το σύνθημα παραμένει ίδιο: ουρά ή βαρβαρότητα.
