Είναι τρία αυγά, τρεις θύλακες, τριάντα και τρία (το λιγότερο) τέρμινα, εκεί που ο χαλαρός, νέος Μπακογιάννης ονειρεύεται τρία ΣΔΙΤ, Μουσείο, Πολυτεχνείο και Ακροπόλ.

Δεν τα κυβερνάει ανθρώπου γέννα, αλλά τρία μηχανικά νευρόσπαστα. Όχι δεν είναι οι «αναρχικοί», η «αστυνομία» και τα «κανάλια». Τρεις φορείς, τρεις αυλές των θαυμάτων που εναλλάσσονται στους ρόλους του Kουασιμόδου, της Εσμεράλδας και του Ουγκώ.

Κοινός στόχος, να διατηρηθεί με κάθε θυσία το επίδικο αγλάισμα: μια φορά τον χρόνο (και αρκετές πιλοτικές φορές) να γίνει σαματάς. Με τα χρόνια, το σύστημα έχει εξελιχθεί. Το κτήριο του Πολυτεχνείου έχει αποκτήσει υποτομείς και αξιοθέατα: το πορτάκι στην Στουρνάρη, πλατεία Εξαρχείων μετά προσαρτημάτων, και ενίοτε χρήση μιας ευρύτερης περιοχής. Το σύστημα ανακυκλώνεται, συντηρείται και κερδοσκοπεί. Υπάρχουν οράματα που πρέπει να λάβουν εκδίκηση ή να δείξουν τα δόντια τους. Αρκεί να μη λάβει τέλος η διοίκηση της Αυλής. Που υπόκειται σε δουλείες διέλευσης. Ασύλων, μετατραυματικών εμπειριών.

Το κύκλωμα δεν μένει αρραγές. Πάντως, όταν πυρώσει ο χαλβάς και δεν τρώγεται άλλο η πλοκή, καλμάρουν οι φουσκωμένες φλέβες του λαιμού των τηλεοπτικών υπαλλήλων και οι υπεύθυνοι ροής ειδοποιάουν «εξαντλήσαμε το δίωρο, έχουμε καβάντζες για το πρωινό, επιστροφή στο πρόγραμμα»