Οι περισσότεροι από εσάς που δουλεύετε για να δουλεύετε, που το επαγγελματικό σας πεδίο δεν γεμίζει το μυαλό και την καρδιά σας, παρά μόνο προσπαθεί να μην κρατήσει -συχνότατα ανεπιτυχώς- άδεια την τσέπη σας, βγάζετε αυτή τη διαχρονική χολή εναντίον των επαγγελματιών πολιτικών καριέρας και προσποιείστε τους διαχρονικά σοκαρισμένους με τα καμώματά τους και την κινητικότητά τους, όχι επειδή τους κοιτάτε αφ’ υψηλού, από κάποιο ύψωμα ηθικής κι αξιοπρέπειας που δεν θα σας επέτρεπαν να κάνατε ποτέ το ίδιο, αλλά επειδή κατά βάθος ζηλεύετε το ύψος που δεν μπορείτε να κατακτήσετε, μια σχέση δηλαδή με το επάγγελμά σου η οποία συνιστά πάθος ζωής, σκοπό ζωής, νόημα ζωής.
Η κάθε Παπακώστα, Μαριλίζα, Ψαριανός, Φλωρίδης, Κουβέλης, Διαμαντοπούλου, Μάρκου κλπ κλπ, το μόνο που κάνουν, το μόνο με το οποίο ασχολούνται νυχθημερόν, είναι να προσπαθήσουν να μείνουν ενεργοί στο επάγγελμά τους. Κι αν νομίζετε ότι είναι εύκολο, πάτε να το κάνετε εσείς. Δεν είναι πια όπως παλιά που υπήρχαν δυο κόμματα μπετόν που είτε έτσι είτε αλλιώς τα ψήφιζε το 80 με 90 % του κόσμου. Εκεί ήξερες ότι έπρεπε να επικρατήσεις του εσωκομματικού ανταγωνισμού. Δύσκολο ενίοτε, αλλά απείρως απλούστερο. Τα ποσοστά ήταν μπετόν, οι διαχωριστικές γραμμές ψιλομπετόν, το ταμπού μεγαλύτερο, την έκανε κανένας Κοντογιαννόπουλος κι έλεγες τα ύστερα του κόσμου.
Αλλά από το 12 μετά όπως το κάνατε το σκηνικό, τι ακριβώς περιμένετε από αυτούς; Να πεθάνουν μαζί με το κάθε ΠΑΣΟΚ ή το κάθε Ποτάμι; Θα φτιάξουν δικούς τους φορείς. Θα φτιάξουν δικά τους κινήματα. Θα ζυμωθούν. Θα ανεξαρτητοποιηθούν. Θα μετακινηθούν. Ξανά και ξανά. Κι από το ένα υποτιθέμενο άκρο στο άλλο. Σιγά τα άκρα πια. Εντός του συνταγματικού τόξου κάθε άκρο στο ίδιο μέσο καταλήγει. Κι εκτός δηλαδή. Σιγά πια. Κι έλα μωρέ τώρα.
Και να τι έλεγαν χθες και μα πώς γίνεται και μα πώς κολλάνε και άλλες φαιδρότητες. Αν δεν κολλάει η Παπακώστα να γίνει υπουργός της κυβέρνησης της Αριστεράς ποιος κολλάει; Αυτή είναι του επαγγέλματος. Του χώρου. Αυτό είναι το μόνο κριτήριο. Κι έχει και μια βουλευτική έδρα. Ποτέ δεν ξέρεις που θα φανεί χρήσιμη.
Εν πάση περιπτώσει, πάρα πολλοί όταν ξεκινάνε την ενασχόλησή τους με την ενεργή πολιτική, έχουν πιθανότατα κι έναν ισχυρό ιδεολογικό πυρήνα. Μετά όσο περνάνε τα χρόνια, όσο η καθημερινή τριβή με την πολιτική στη πράξη, τις διεργασίες, τους συσχετισμούς, τους υπολογισμούς, τους συμβιβασμούς, τις υποχωρήσεις, παίρνει κεφάλι, αρχίζεις να παύεις να είσαι ο άνθρωπος που ήσουν. Έχεις γίνει πια πολιτικό ζώο. Κοιτάς την μεγάλη εικόνα. Οι κραυγές είναι για τους χλεχλέδες στα σόσιαλ, που θα σε ξαναψηφίσουν αύριο.
